လူတိုင္း ေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကသည္။ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကပါသည္။ ပညာတတ္လွ်င္ ေအာင္ျမင္မည္ဆိုၿပီး ပညာမ်ားကို ႀကိဳးစားသင္ေနၾကသူေတြ ရွိပါသည္။ ပညာသည္ အေျခခံျဖစ္ပါသည္။ ပညာသည္ အေရးႀကီးသည္မွာ မွန္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ပညာဆိုသည္မွာ ဘြဲ႔ဒီဂရီေတြရျခင္းဟု ထင္ေနသူအမ်ားကို အစြဲကၽြတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ပညာအေရးမႀကီးမဟုတ္။ ပညာအေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာကို တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္တြင္မရွာ။ ကိုယ္ပိုင္တီထြင္ ေလ့လာ စူးစမ္းမႈ မ်ားျဖင့္ ပညာရွာၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေအာင္ျမင္သြားသူ သံုးဦးရွိပါသည္။
ထိုသံုးဦးမွာ စတိဗ္ ေဂ်ာ့၊ ဘီလ္ဂိတ္စ္ႏွင့္ မာ့ခ္ ဇပ္ကာဘတ္တို႔ျဖစ္ပါသည္။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ကေတာ့ ကြယ္လြန္ သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူထူေထာင္ခဲ့ေသာ ပန္းသီး တစ္ကိုက္ပဲ့ (Apple) အမွတ္တံဆိပ္ေလးကေတာ့ ယေန႔တိုင္ ကမၻာေက်ာ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
Microsoft ကုမၸဏီကို ထူေထာင္ခဲ့သူ ဘီလ္ဂိတ္စ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္ကြန္ရက္ Facebook ကို ထူေထာင္ခဲ့သူ မာ့ခ္ ဇပ္ကာဘတ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ယေန႔တိုင္ ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနဆဲျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ကမၻာ့ အခ်မ္းသာဆံုး ဘီလီယံႂကြယ္ သူေဌးစာရင္းဝင္ၾကသည္။ ဘီလ္ဂိတ္စ္က နံပါတ္တစ္၊ ဇပ္ကာဘတ္က နံပါတ္ ငါးအဆင့္တြင္ ျဖစ္လာသည္။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ကေတာ့ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။
စတိဗ္ေဂ်ာ့သည္ မိဘက စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရၿပီး ေမြးစားမိဘမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားဘဝ ကတည္းက သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေတြႏွင့္ သိပ္ၿပီး အဆင္မေျပသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထူးခၽြန္သူ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက Hewlett Packard ကုမၸဏီက အီလက္ ထရြန္းနစ္ ပေရာဂ်က္အတြက္ လာေရာက္ငွားျခင္းခံရသည္။
၁၉၇၀ တြင္ အထက္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ဆက္တက္ရန္ျဖစ္လာသည္။ စတန္းဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္တြင္ တက္သည္။ သို႔ေသာ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ကလပ္တြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္က မ်ားသည္။ အေဆာင္မေနႏိုင္သျဖင့္ သူမ်ား အခန္းတြင္ ကပ္ေနၿပီး ၾကမ္းျပင္တြင္ အိပ္ခဲ့ရသည္။ ပိုက္ဆံမရွ္ိသျဖင့္ Coke ပုလင္းမ်ားစုေဆာင္း ေရာင္းခ်ၿပီး မုန္႔ဝယ္စားရသည္။ ေနာက္ပိုင္း Reed College ကိုေျပာင္းၿပီးတက္သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္း ဆက္မ တက္ေတာ့ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာတီထြင္မႈတြင္သာ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ၿပီးလုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔ေၾကာင့္ Appl ကုမၸဏီဟူ၍ ကမၻာတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဘီလ္ဂိတ္စ္သည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းအဆင့္ၿပီးသည္။ SAT (Scholastic Aptitude Tests) စစ္ေဆးျခင္းတြင္ အမွတ္ေပါင္း ၁၆၀၀ ေပးထားသည့္ အနက္ ၁၅၉၀ ရသည္။ ဟားဗတ္ေကာလိပ္ကို ဝင္ခြင့္ရသည္။ အေစာပိုင္းက ဥပေဒပညာကို ယူသည္။ ေနာက္ပိုင္း သခၤ်ာကိုေျပာင္းသင္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံကို စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ေကာလိပ္ႏွစ္မ်ားတြင္ ေလ့လာလိုက္စားသည္။
ဒုတိယႏွစ္ေရာက္သည္အထိ ေက်ာင္းကသင္ေနေသာ ပညာရပ္မ်ားထက္ ေက်ာင္းတြင္ထားေပးထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္ကမ်ားသည္။ ေပါလ္ အယ္လန္ဆိုသူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ေဆာ့ဖ္ဝဲ တီထြင္ျခင္းကို ႐ူးသြပ္စြာ လုပ္ေဆာင္ေတာ့သည္။ သူ႔အေနအထားက ေကာလိပ္တြင္ ဆက္တက္ ေနပါက သူဝါသနာ ပါသည့္ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို ေကာင္းစြာ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဟု ျမင္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္ အေရာက္မွာပင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ကုမၸဏီထူေထာင္ကာ ေဆာ့ဖ္ဝဲတီထြင္မႈကို စလုပ္သည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူေျပာဖူးသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းမွာ
“တကယ္လို႔ အဲဒါ (Microsoft) မေအာင္ျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ေကာင္း တက္မိမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းထြက္တယ္လို႔ေတာင္မေျပာဘဲ၊ ေက်ာင္းကေန ခြင့္ယူထားတဲ့အေနနဲ႔ အျပင္မွာ လုပ္ကိုင္ ေနခဲ့တာ”
သို႔ေသာ္ သူေက်ာင္းကို ျပန္မသြားေတာ့။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကတည္းက ေအာင္ျမင္မႈေတြ စတင္ရရွိခဲ့ၿပီး ယခုအခါ ကမၻာ့နံပါတ္တစ္ ဘီလီယံနာ သူေဌးႀကီးျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယေန႔ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈက ေဒၚလာ ၈၆ ဘီလီယံျဖစ္ေနသည္။
မာ့ခ္ ဇပ္ကာဘတ္ဆိုသူေကာင္ေလးမွာ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ဖြားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘီလ္ဂိတ္စ္က ၆၂ ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး သူေဌးအဆင့္တစ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ သူက ၃၃ ႏွစ္ႏွင့္ ကမၻာ့ အခ်မ္းသာဆံုး နံပါတ္ ငါးအဆင့္ျဖစ္ေနသည္။ မ်ိဳးဆက္တို႔၏ကြာျခားခ်က္ကို ေလ့လာပိုင္းျဖတ္ႏိုင္ပါသည္။
ဇပ္ကာဘတ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အဆင့္ေလာက္ကတည္းက အသံုးျပဳသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္ သူက Atari BASIC Programming ကို ေရးေနၿပီျဖစ္သည္။ ေဆာ့ဖ္ဝဲေရးသမား ေဒးဗစ္ ႏ်ဴးမင္းထံတြင္ တပည့္ခံၿပီး သူဝါသနာပါသည့္ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို စူးစိုက္ေလ့လာသည္။
အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ တက္ေနကတည္းက အိမ္အနီးရွိ Mercy ေကာလိပ္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာပညာမ်ားကို သြားေရာက္ ေလ့လာေနသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက သူ႔လမ္းကို သူေရြးခ်ယ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ Intelligent Media Group ကုမၸဏီတြင္ ဝင္ေရာက္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ေကာင္းစြာ အသံုးျပဳကာ တီထြင္ဖန္တီးမႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ဟားဗတ္တြင္ေက်ာင္းဆက္တက္သည္။ Facemash ဆိုသည့္ ပ႐ိုဂရမ္ ကို ကိုယ္တိုင္တီထြင္ေရးသားခဲ့သည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ “Thefacebook” ဆိုသည့္ အစီအစဥ္ေလးကို စတင္ၿပီး ေက်ာင္း၌ အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ အြန္လိုင္းေပၚတင္လိုက္သည္။
ဇပ္ကာဘတ္သည္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွ သူေနထိုင္သည့္ ဟားဗတ္ေက်ာင္း အေဆာင္ထဲမွ “Facebook” ကို လႊင့္တင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ခ်က္ခ်င္းေပါက္သြားၿပီး လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွ Facebook ကိုတရားဝင္လႊင့္တင္ေၾကာင္း ေၾကညာႏိုင္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ သူပိုင္ဆိုင္မႈမွာ ေဒၚလာ ၆၁ ဒသမ ၄ ဘီလီယံျဖစ္ကာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး နံပါတ္ ငါးေနရာတြင္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူလည္း Facebook ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ႀကိဳးပမ္းရင္းက ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိ ဆက္မတက္လိုက္ရဘဲ ေက်ာင္းထြက္ကာ ခ်မ္းသာ ေအာင္ျမင္သူျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
သူတို႔အေၾကာင္းကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို ေတြ႔ရွိရမည္ျဖစ္သည္။
ေအာင္ျမင္ရန္ ဘြဲ႔မလို
ဘြဲ႔ဒီဂရီႀကီးက ကိုယ့္ဘဝကို အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္သည္မဟုတ္၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါေတာ့ ဆယ္တန္းလည္းမေအာင္၊ ဘြဲ႔လည္းမရေတာ့ပါဘူးဆိုကာ စိတ္ပ်က္ေနရန္ မဟုတ္။
ပညာဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းမွာသာ ရွာႏိုင္သည္မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ အသက္ေမြးပညာရပ္မ်ားဆို သည္မွာ ကိုယ္တိုင္စိတ္ပါ ေလ့လာသင္ယူႀကိဳးစားမွ ရႏိုင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းတြင္ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူး ထြက္မွ၊ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရမွသာ လူရာဝင္မည္ဟု ထင္ျခင္းကမွားပါသည္။ ဘြဲ႔မရဘဲ မိမိဝါသနာပါသည့္ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္၊ စြဲၿမဲစြာ လုပ္ျခင္းျဖင့္လည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
စတိဗ္ေဂ်ာ့၊ ဂိတ္စ္ႏွင့္ ဇပ္ကာဘတ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး ေကာလိပ္ေက်ာင္းကို ၿပီးေအာင္ မတက္ခဲ့ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ အိုင္တီေလာကတြင္ေတာ့ သမိုင္းမွတ္ တိုင္ စိုက္ထူးႏိုင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းတက္မွ၊ ဘြဲ႔ရမွဆိုသည့္ အစဥ္အလာ ေဘာင္ထဲကအေတြးကို မေတြး။ ေဖာက္ထြက္ၿပီးေတြးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ဘာလုပ္သင့္သည္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ သူမ်ားျဖစ္သည္။
ဘာလုပ္သင့္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာျမင္
သူတို႔အနာဂတ္သည္ မေရရာ မႈန္ဝါးလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ မႈန္ဝါးေနေသာအတြင္းကို ထိုးေဖာက္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ သူတို႔သည္ SMART ျဖစ္ေနသူမ်ားပင္။ SMART ဆိုသည္မွာ (Specific, Measurable, Realistics, Time-bound) ကို အတိုေကာက္ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ သူတို႔တြင္ ျပတ္သား ေသာအေတြးအျမင္ရွိသည္။ သူတို႔တိုင္းဆပိုင္းျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ လက္ေတြ႔က်က် သံုးသပ္ႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္သည္။
ဇပ္ကာဘတ္၏ Facebook ေအာင္ျမင္ရျခင္းမွာ သူ႔တီထြင္ထားမႈသည္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္ျမင္ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။ Facebook ျဖင့္ တစ္ကမၻာလံုးရွိ သံုးစြဲသူမ်ား အဆက္အသြယ္ ေတြ ပိုေကာင္းလာမည္။ သူတို႔သိထားသမွ် ေဝမွ်လာမည္ကို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။ လူေတြ၏ စိတ္ဝင္စားမႈမွ သူမည္သည့္ အက်ိဳးတရားမ်ားကို ဝန္ေဆာင္မႈအေနျဖင့္ မည္မွ်ျပန္ရႏိုင္ေၾကာင္း သူတြက္ဆ ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ထိုက္တန္လြန္းလွသည္။
လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ပန္းတိုင္မည္မွ်အေရးႀကီးေၾကာင္း သူကသက္ေသျပသြားသည္။ အက်ိဳးမရွိသည့္ကိစၥ မ်ားတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမည့္အစား အက်ိဳးရွိသည့္ တစ္ခုခုကို တီထြင္ေဖာက္ထြက္ႏိုင္လွ်င္ အက်ိဳးရလဒ္တစ္ခုခု ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေၾကာင္းသူက နည္းေပးလမ္းျပလုပ္သြားသည္။
သူတို႔အေနအထိုင္ကို စံျပဳႏိုင္သည္
ကမၻာေက်ာ္ သူေဌးႀကီးသံုးေယာက္စလံုးတြင္ တူညီသည့္ စတိုင္တစ္ခုမွာ အဝတ္အစားကို ဂ႐ုမစိုက္။ သင့္သလို ေနထိုင္၊ ႐ိုးကုတ္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဂိတ္စ္ကလည္း သူေဌးသာဆိုသည္ ႐ိုး႐ိုးေလးဝတ္ၿပီး ႐ိုး႐ိုးေလးေနထိုင္သည္။ စတိဗ္ေဂ်ာ့ႏွင့္ ဇပ္ကာဘတ္ တစ္မ်ိဳးတည္းဝတ္သည္။ သူေဌးေလး ဇပ္ကာဘတ္ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ မီးခိုးေရာင္တီရွပ္ေလးႏွင့္သာျဖစ္သည္။ သူတို႔ဘဝေတြက ေအာက္ေျခက တက္လာသူမ်ားျဖစ္ သည္။ ဘဝမေမ့။ သူတို႔ဘဝေတြကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြႏွင့္အတူ ထူေထာင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အားလံုးႏွင့္ အတူ တစ္သားတည္းေန၊ တစ္တန္းတည္းစားေသာက္ေနထိုင္တတ္ျခင္းမွာ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္သည္။
အလုပ္အေပၚအားစိုက္ ဇြဲသန္
သူတို႔သံုးေယာက္စလံုး တီထြင္မႈႏွင့္ သူတို႔အလုပ္အေပၚ အားထည့္မႈ လြန္ကဲၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလုပ္ အေပၚကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး တန္ဖိုးထားေလးစား လြန္းသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ်ေအာင္ျမင္လာၾကရျခင္း လည္းျဖစ္သည္။
တီထြင္သူဆိုသည္မွာ ေငြတစ္ခုတည္းအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ ေငြက ေနာက္ပိုင္းမွ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးဦးစြာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရသည္မွာ အလုပ္အေပၚ ထားသည့္ စိတ္ေစတနာျဖစ္သည္။ သူတို႔ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ မရွိ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။
နာရီ ၂၀ ေလာက္လုပ္ၾကသည္။ အခက္အခဲေတြ၊ ဖိအားေတြ၊ အဖ်က္အေမွာင့္ ေတြမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ စိတ္ဓာတ္မက်။ ဇြဲမေလွ်ာ့ စိတ္မပ်က္ဘဲ ဆက္လုပ္ၾကသည္။ သူတို႔ဦးတည္ခ်က္ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ယံုၾကည္ၾကသည္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈက အေရးႀကီးသည္။ မည္သည့္ အေနအထား ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိမွ ဆက္လုပ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔ ဘာမွန္း မသိ၊ ေဈးကြက္မေရရာေသာ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြကို တီထြင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ထင္စရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တီထြင္မႈတြင္ အနာဂတ္ေတြရွိေနသည္။
ကြန္ပ်ဴတာကို လူတိုင္းမကိုင္ပါဘူးဟု ေဝဖန္သူမ်ားရွိေနသည့္ၾကားက တစ္ေန႔တြင္ တစ္အိမ္တစ္လံုး အနည္းဆံုး သံုးလာလိမ့္မည္ဆိုသည့္ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း မ်ားျဖင့္ တီထြင္ခဲ့ၾက ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
Nassim Nicholas Taleb ဆိုသူေျပာသြားသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ရည္ညႊန္းခ်င္ပါသည္။
“စတိဗ္ေဂ်ာ့၊ ဘီလ္ဂိတ္စ္နဲ႔ မာ့ခ္ ဇပ္ကာဘတ္တို႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမၿပီးသြားၾကဘူး။ သူတို႔က ေက်ာင္းသင္ ပညာဆိုတာထက္ သူတို႔ေလ့လာသင္ယူခ်င္တာေတြကို ေလ့လာ သင္ယူသြားခဲ့ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို မင္းတို႔ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းမရလို႔၊ အဆင့္မေကာင္းလို႔ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမရွိဖို႔ သူတို႔နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာျပတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေလ့လာသင္ယူမႈကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ဖို႔ပဲလိုတယ္”
source: maukkha
