အခု Admin ေျပာျပမယ့္အေၾကာင္းကေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ အဓိကရည္ရြယ္ထားပါတယ္။
တကၠသိုလ္တစ္ခုတည္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊
လုပ္ငန္းခြင္မဝင္မီ သင္တန္းတက္ေရာက္ေနဆဲ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာရပ္တစ္ခုခု ေလ့လာေနဆဲ လူငယ္ေတြအားလံုးလည္း ပါဝင္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ Admin ကုိယ္တုိင္ တကၠသိုလ္တုန္းက ေက်ာင္းစာအျပင္ ဘာမွမလုပ္ခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ျပန္ေျပာင္းႏွေျမာမိလို႔ ေရးျဖစ္သြားျခင္းပါ။
မွန္တာေျပာရရင္ ေက်ာင္းစာလည္း ေကာင္းေကာင္းေတာ့မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။
“သူေတာင္ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ ငါတို႔လာၿပီး ဆရာလုပ္ေနတယ္” လို႔ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငါေတာ့မလုပ္ဘူး မင္းတို႔လုပ္ၾကလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ Right မရွိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ လိုပါကယူၿပီး မလုိပါက ပယ္နုိင္တဲ့ အႀကံေပးေဆာင္းပါးသာျဖစ္ေၾကာင္း စကားပုလႅင္ ခံျခင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ေနတာ၊ ပညာေလ့လာသင္ယူေနၾကတာဟာ တစ္ေန႔လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔အတြက္၊ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေက်ာင္းႏုိင္ဖို႔အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ယေန႔ေခတ္ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အားနည္းမႈက တစ္ေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ တက္ၾကြစြာ ပါဝင္သင္ယူေလ့လာမႈ အားနည္းတာက တစ္ေၾကာင္း
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ရတဲ့အခါ ဘာမွ သိပ္ၿပီးတတ္ေျမာက္မလာတာေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ဘြဲ႔လည္းရၿပီဆိုေတာ့ အလုပ္လည္းရွာေရာ အဲဒီမွာ စၿပီးေတာ့ ျပႆနာေတြ႔ပါတယ္။
ဘာေတြျဖစ္သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း ‘ငါဘြဲ႔ရပညာတတ္ကြ၊ ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ပညာသင္လာတာ၊ ေငြဘယ္ေလာက္ေတာင္ကုန္ခဲ့တာ၊
ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးရမွလုပ္မယ္၊ လစာဘယ္ေလာက္ရမွ လုပ္ႏိုင္မယ္’ ဆိုၿပီး တင္းခံၾကပါတယ္။
အလုပ္ခန္႔မဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္ကလည္း ‘ဘာေတြဘာေတြ လုပ္တတ္ရမယ္၊
အေတြ႔အၾကံဳ ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္၊ ဒါမွ အလုပ္ခန္႔မယ္၊ ဒီလစာေပးႏိုင္မယ္’ လို႔ဆိုၾကပါတယ္။
ႏွစ္ဘက္လံုးက မွန္တယ္လို႔ဆိုရင္ေတာင္ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူ သေဘာတရားအရ ဝယ္သူကပဲ မွန္ေနမွာပါ။
ဒီေနရာမွာ ကိုယ္က အလုပ္ရွာေနတဲ့သူဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အခ်င္းနဲ႔လုပ္အားကို ေရာင္းခ်တာျဖစ္ၿပီး၊ အလုပ္ရွင္က အဲဒါကို ဝယ္ယူတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္။
ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ တကၠသိုလ္ကဆင္းတာနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္တဲ့အထိ သင္ေပးႏုိင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ေစာင့္မွာလား။
‘ဟုတ္ကဲ့ ေစာင့္ပါမယ္’ ဆိုတဲ့သူေတာ့ မရွိဘူးလုိ႔ယူဆပါတယ္။
စနစ္ကလုပ္မေပးႏုိင္ရင္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ယူရမွာပါ၊ ကိုယ့္ဘဝတက္လမ္း ကိုယ္တိုင္ေဖာက္ရမွာပါ။
ကိုယ့္ဘဝအတြက္ သူမ်ားလုပ္ေပးတာ ေစာင့္ေနရတယ္ဆိုတာ ယုတၱိမရွိပါဘူး။
စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြေျပာေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလးနက္သြားေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔ပါ။
- ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ကုိယ္ဝင္မဲ့လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာေတြ ႀကိဳတင္ေလ့လာမယ္၊
- လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ ပါဝင္လုပ္ကိုင္မယ္၊
- အသိပညာတိုးေစမဲ့ စာအုပ္စာေပေတြဖတ္မယ္၊
- အားကစားလုိက္စားမယ္၊
- ဝါသနာပါတဲ့ အႏုပညာအလုပ္ေတြလုပ္မယ္၊
- အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ ဝင္လုပ္မယ္၊
- Volunteer အလုပ္ေတြဝင္လုပ္မယ္၊
- ဘာသာစကားေတြေလ့လာမယ္၊
- မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေဒသေတြ ခရီးသြားမယ္ စသည္ျဖင့္ လုပ္စရာေတြကေတာ့ တပံုတပင္ပါ။ ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီရာေတာ့ ေရြးလုပ္ရမွာပါ။
တစ္ရက္ကို အခ်ိန္ (၁၀) မိနစ္ေပးရင္ တစ္ႏွစ္ဆိုရင္ (၃၆၅၀) မိနစ္၊ ေလးႏွစ္ဆိုရင္ (၁၄၆၀၀) မိနစ္ ရွိပါတယ္။
နာရီနဲ႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ (၂၄၃) နာရီရွိပါတယ္။ (ပံုမွန္ဘြဲ႔တစ္ခုရဖို႔ အနည္းဆံုး (၄) ႏွစ္တက္ရပါတယ္)။
အဲဒီၾကာခ်ိန္ဟာ..
- အဂၤလိပ္စာသင္တန္းဆိုရင္ (၄) တန္းေလာက္တက္လို႔ၿပီးပါတယ္၊
- Computer သင္တန္းဆုိရင္ (၄) တန္းေလာက္တက္လို႔ၿပီးပါတယ္၊
- Marketing, HR, Business Administration စတဲ့ Diploma တန္းေတြ (၄) ခုေလာက္ၿပီးပါတယ္၊
- Engineering သင္တန္းေတြ (AutoCAD, Revit, M&E) စတဲ့သင္တန္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းၿပီးေျမာက္တတ္ကၽြမ္းႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ျမင္လြယ္ၿပီး လူသိမ်ားတဲ့ သင္တန္းေတြနမူနာေပးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ရက္ (၁၀) မိနစ္ေလး အခ်ိန္ေပးတာနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္းတြက္ၾကည့္တာပါ။
တစ္ခုခုကို လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ႏုိင္တဲ့ Level အထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ထားလို႔ရပါတယ္။
တကယ္လို႔ ကိုယ္က တစ္ရက္ (၁) နာရီသာအခ်ိန္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒါေတြထက္ (၆) ဆ ပိုလုပ္ႏိုင္မွာပါ။
ကိုယ္အခ်ိန္ေပးသေလာက္ ကိုယ့္အတြက္က်န္မွာပါ။
တကၠသိုလ္တက္တုန္း၊ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ သူလိုကိုယ္လို သူငယ္ခ်င္းေတြ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းၾကနဲ႔ အတူတူပဲ။
ျမန္မာဇာတ္ကားထဲစာတန္းထိုးလုိက္သလို (၄) ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္… ေက်ာင္းလည္းၿပီးေရာ မတူေတာ့ဘူးျဖစ္ေရာ။
ဘာသာစကားေလ့လာတဲ့သူက ဘာသာစကားတစ္ခုခု တတ္ကၽြမ္းေနၿပီ၊
ကိုယ္ကေတာ့ ‘မိုင္နိမ္းအစ္ေမာင္ဘ၊ မိုင္ဖားသားနိမ္းအစ္ ဦးဘ’ ကေန မတက္ေသးဘူး ….
အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာပါဝင္တဲ့သူေတြ၊ Volunteer လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ၊ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြက မိတ္ေဆြေတြ၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းေတြရေနၿပီ၊
အလုပ္အေတြ႕အၾကံဳေတြရေနၿပီ၊ ကိုယ္က ဘာမွမရွိေသး …
လုပ္ငန္းခြင္သံုးပညာရပ္ေတြ ေလ့လာထားတဲ့သူေတြက လုပ္နည္းကိုင္နည္းေလး နည္းနည္းေလာက္ျပေပးတာနဲ႔ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္ေနၿပီ၊
ကိုယ္က ဟိုဟာလည္းမသိ ဒီဟာလည္းမလုပ္တတ္ျဖစ္ေနတုန္း။
ေရွ႕ေရးကို ေသေသခ်ာခ်ာေလး ႀကိဳေတြးၿပီး နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ပူပန္ၾကေစလိုပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေနာင္တရရင္ အနည္းဆံုးသူမ်ားထက္ (၄) ႏွစ္စာ ေနာက္က်ေနပါၿပီ။
မနည္းျပန္လိုက္ရပါမယ္။ အဲဒီလိုေနာင္တမ်ိဳးလည္း ဘယ္သူမွ မရခ်င္ၾကဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။
လူငယ္ေတြ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ရင္ေကာ့ႏုိင္ၾကပါေစ…
Credi; mahawthadahr
