တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္ကသူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏီၶႀကီးဆီကို လာတယ္။
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ…မရဘူး။
ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင့္"
ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔
"ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး
နဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၶီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး…
အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ႔" လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့" လို႔ေျပာ
လိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက
ေျပာလိုက္ေရာေပါ့" လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္
အရင္တလက စၿပီး ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကိုအခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔ ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး
အခ်ိဳမစားတဲ့သူျဖစ္ရမယ္။" ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။
ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္
အရင္ဆံုးမိမိကိုယ္တိုင္ ျပဳျပင္ဖို႕လိုအပ္ပါတယ္ မဟုတ္ပါလား..။