(တစ္)
ကမာရြတ္ လွည္းတန္းပတ္ဝန္းက်င္ရွိ က်ဴရွင္ေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို ဖတ္မိေလတုိင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္တပ္မရသည့္ ေဝဒနာတစ္ခုက ေပၚလာတတ္စျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေၾကာ္ျငာေပၚ၌ အ ေလးအနက္ျပဳထားသည့္ စာသား တစ္ေၾကာင္းပါဝင္ပါသည္။ သင့္ ကေလးကို အၿမဲတမ္း အဆင့္တစ္ ရေစလိုပါသလားတဲ့။ အဲဒါသည္ ပင္လွ်င္ ထိုက်ဴရွင္ေၾကာ္ျငာ၏ အသက္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိက်ဴရွင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ အခ်စ္အမုန္းမရွိ ပါ။ မည္သူေတြက တည္ေထာင္ထားသလဲ ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။
မည္မွ်အထိ အစြမ္းထက္ေသာ ဆရာမ်ားက မည္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာမ်ား ကို ေပးေဝေနၾကေလသလဲဆို သည္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ အံ့ၾသမိသည္ကျဖင့္ အမွန္တကယ္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးကို အဆင့္တစ္ရေစရမည္ဟု ဆို ထားခဲ့သည္ကုိး။
အဆင့္တစ္ဆုိသည္မွာ စာသင္ခန္း တစ္ခန္းတြင္မွ တစ္ေယာက္သာ ရွိစၿမဲျဖစ္ရာ ေက်ာင္း သားတုိင္းကို အဆင့္တစ္ရေအာင္ သူတို႔ ဘယ္လိုသင္ၾကားၾကမွာပါလိမ့္။
ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ခန္းစီ၊ တစ္တန္းစီ၊ တစ္ေက်ာင္းစီက တစ္ေယာက္စီမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ၾကေလေရာ့သလား။ အင္း....အဲဒါ ေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ခုိးလိုးခုလု ျဖစ္ေနရသည္က အဆင့္တစ္ရေစ ရမည္ဆိုတာႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အဆင့္တစ္ရေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။
အဆင့္တစ္မရတဲ့လူေတြက ကမၻာ ေလာကႀကီးအတြက္ သံုးစားမရ ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကမၻာႀကီးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသူေတြ၊ တည္ေဆာက္သူေတြ၊ ေပးဆပ္သူေတြဟာ ေျခာက္ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ ေတြလား။ ေစာ္ကားလိုသည့္သ ေဘာျဖင့္ ေမးျခင္းမဟုတ္ပါ။
(ႏွစ္)
မိတ္ေဆြဆရာဝန္တစ္ ေယာက္က ျမန္မာတို႔ ပညာထူးခြၽန္ လိုျခင္း(သို႔မဟုတ္)ပညာတတ္တတ္ မတတ္တတ္ အမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရလိုျခင္း၏ အေျခခံစိတ္ကို သူမႀကိဳက္ေၾကာင္း ေျပာဖူးပါသည္။
ပညာရပ္ကို ခ်စ္ေသာစိတ္၊ ထိုပညာျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အက်ိဳးျပဳလိုေသာ စိတ္ဆိုသည္ ထက္ အမွတ္ေတြ မ်ားမ်ားရကာ ဘြဲ႕ေကာင္းေကာင္းေတြ ယူၿပီး လွ်င္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရေသာ အ လုပ္မ်ားကို လုပ္ကာ လူေပၚလူ ေဇာ္လုပ္၍ ရၿပီဆိုသည့္ ေဇာျဖင့္ ပညာသင္ေနၾကသူေတြက မ်ား ေၾကာင္း၊ အတၱႀကီးသည္ထက္ ႀကီးေအာင္ ေမြးျမဴေပးသည့္ ပညာရွာ ေဖြမႈပံုစံျဖစ္ေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ဖူးပါ သည္။
နယ္ေပါင္းစံုသို႔ လွည့္လည္ ကာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္က သူ၏သမီးကေလး ကိုးတန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရန္ကုန္၌ ေက်ာင္းေျပာင္းထားပါသည္။
ထံုးစံအတုိင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ရွိနာမည္ထြက္ေသာ Day Special ဝိုင္းက်ဴရွင္တစ္ခု ရွိရာသို႔လည္း ေက်ာင္းသြားအပ္ပါသည္။
ဟင့္အင္း....တဲ့ခင္ဗ်။ ဘယ္လို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ိဳးမ်ားရွိေနပါ လိမ့္ဟုဆိုတာ ေမးေတာ့ အျပစ္က နယ္က ေျပာင္းလာေသာ ေက်ာင္းသူျဖစ္၍ပါဆိုလား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အံ့ၾသၾကရပါသည္။ ထုိ ေက်ာင္း၏စံသတ္မွတ္ခ်က္က နယ္ဆိုလွ်င္ ပညာေရးနိမ့္က် သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ဝုိင္း၏ ဂုဏ္ကို ညႇိဳးမွိန္ေစမည့္သူပဲ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္မခံႏိုင္ျခင္း ပါတဲ့။
ေနာက္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက က်ေတာ့ ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းလာေသာအခါ ဆယ္တန္းတက္မည့္ သားငယ္ကေလးပါ ပါလာပါသည္။
သူကလည္း သားကို ေက်ာင္းႀကီးအပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ဝုိင္းတစ္ခုသို႔ သြားျပန္ ပါသည္။ က်ဴရွင္အပ္ဖို႔။ ဟင့္အင္း ပါပဲ။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္က ကိုးတန္းမွာ သူတို႔က်ဴရွင္မွာ မတက္ထားခဲ့လို႔ ဆိုလား။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးအေျခ အေနက ဘယ္လိုလဲဆိုတာဟာ မေသခ်ာတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းနာမည္ပ်က္မွာ စိုးလို႔ဆိုလား။
ပညာသင္ဖို႔ ခက္လိုက္တာ။
ႏွစ္က်ဆိုလွ်င္ လက္မခံဘူး ဟုဆိုသည့္ က်ဴရွင္မ်ား ရန္ကုန္၌ ရွိပါသည္။ အေပၚထပ္ေတြဆိုလွ်င္ စာလာမသင္ႏုိင္ဘူးဟုဆိုသည့္ ဆရာမ်ားရွိပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စာသင္ေကာင္းသူ ဆရာမ်ားႏွင့္ စာသင့္ခြင့္ရဖို႔ရန္အတြက္ ေျမညီ ထပ္ကို ရွာေဖြၾကရသည့္ မိဘမ်ား၊ အေပၚသို႔ တစ္ထပ္တက္တုိင္း တက္တုိင္း လခအျပင္ ေငြမည္မွ် တုိးတိုးၿပီး ေပးသြားပါ့မည္ဟု ေတာင္းပန္ရသည့္ မိဘမ်ား ရန္ကုန္၌ ရွိပါသည္။
အဆင့္တစ္ရဖို႔။ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔။ Top Ten ဝင္ဖို႔။
ႏုိင္ငံတကာ၌ အတန္းထဲရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ ေတာ္သူက ဘဝင္ႂကြကာ ညံ့သူက သိမ္ ငယ္မသြားေစဖို႔ရာအတြက္ ရမွတ္ ကိုပင္ မေျပာဘဲ ပါးနပ္စြာျဖင့္ ပညာခရီးႏွင္ေနၾကစဥ္ အဆင့္တစ္ဆိုမွ အဆင့္တစ္၊ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးဆိုမွ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး၊ Top Ten ဆိုမွ Top Ten ျဖစ္ေနၾကသည့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ၌ ပညာလမ္း ႀကီးေဖာက္ထားပံုမွာ ေကြ႕ေကြ႕ ေကာက္ေကာက္ ရွိလြန္းလွပါသည္။
(သံုး)
လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ယခုအခါ ဆရာဝန္ အျဖစ္ အမႈထမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ထိုစဥ္က ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရွင္ ေဆးတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ ဦးကို အိမ္ခ်က္မုန္႔ဟင္းခါးကေလးျဖင့္ ဧည့္ခံဖူးပါသည္။
မုန္႔ဟင္းခါး ထဲ၌ ငွက္ေပ်ာအူမ်ားပါဝင္ေပရာ သူက အဲဒါ ဘာကေလးေတြလဲဟု ေမးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ငွက္ ေပ်ာအူဟုေျဖေသာအခါ သူအေတြးရ ခက္သြားပံုရပါသည္။
ထို႔ ေၾကာင့္ ေမးပံုက...ငွက္ေပ်ာအူက ဘယ္က ရတာလဲ ဆရာ...တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ မထင္မွတ္သည့္ ေမး ခြန္းႏွင့္တိုးကာ ေၾကာင္သြားခဲ့ေၾကာင္း ဝန္ခံလိုပါသည္။
ငွက္ေပ်ာအူကို သိသိ၊ မသိသိဘာသာစံုကျဖင့္ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
(ေလး)
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လူကို ဘဝႏွင့္မစပ္ဟပ္ဘဲ အမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရယူကာ ေျခကုန္လက္ ပန္းက်ေနသူတို႔၏အလယ္၌ ႐ႈေမာမဆံုး ဘဝမ်ားကို ရရွိႏိုင္ရန္ ေက်ာ္လႊားဖယ္ရွား တြန္းထုိးထြက္ ေသာ စိတ္ျဖင့္ ပညာကို သင္ေနမိ ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မာသာထရီဆာ(Mother Teresa)ေျခာက္ဘာသာဂုဏ္ထူး မထြက္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အဆင့္တစ္မရပါ။ အဲလ္ဘတ္ အုိင္းစတုိင္း(Albert Einstein)Top Ten မဝင္ပါ။
ဖေလာရင့္ ႏိူက္တင္ေဂးလ္(Florence Nigh-tingale) တန္းစဥ္ ဂုဏ္ထူးမထြက္ ပါ။ မဟတၱမဂႏၵီ (Mahatma Gan dhi) လူရည္ခြၽန္ အေရြးမခံရပါ။
သို႔ေသာ္ ထုိထိုေသာ သူေတြကသာ လူႏွင့္ေလာကကို ပိုမိုလွပ ေအာင္ စြမ္းေအာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာႀကီးက ထုိသို႔ေသာ သူမ်ားကိုသာ ပို၍ အလိုရွိပါသည္။
ထုိသို႔ေသာ သူမ်ားကို ေမြးထုတ္ ေပးသည့္ ပညာေရးကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင့္တေနမိပါသည္။
7Day Daily
