ဆုံး႐ႈံးမႈဆိုတာ ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕လမ္းမႀကီးတစ္ခုျဖစ္တယ္။ IBM က Tom Watson Sr. က "ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ ႏွစ္ဆေလာက္ ဆုံး႐ႈံးတာခံရမယ္" လို႔ေျပာဖူးတယ္။
သမိုင္းကိုေလ့လာရင္ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္ခဲ့သူေတြမွာ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ဆုံ႐ႈံးခဲ့ရမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနခဲ့တာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ လူေတြက ေအာင္ျမင္မွဳသာ သတိျပဳမိတာ။ ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတာေတြကို သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးရလဒ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလူကံေကာင္းလိုက္တာ ဆိုတဲ့မွတ္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ "ခုမွပဲ လူမွန္ ေနရာမွန္ေရာက္ တယ္" လို႔ေျပာၾကတာ။
သမိုင္းဝင္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ
အသက္ ၂၁ ႏွစ္မွာ စီးပြားပ်က္တယ္။
အသက္ ၂၂ ႏွစ္မွာ အမႈတစ္ခုျဖစ္ေတာ့လည္း ႐ႈံးတယ္။
အသက္ ၂၄ ႏွစ္မွာ စီးပြားတစ္ႀကိမ္ထပ္ပ်က္တယ္။
အသက္ ၂၆ ႏွစ္မွာ ခ်စ္သူရည္းစား ကြယ္လြန္သြားတယ္။
အသက္ ၂၇ ႏွစ္မွာ စိတ္က်ေရာဂါစြဲတယ္။
အသက္ ၃၄ ႏွစ္မွာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ဝင္ေ႐ြးတာ ႐ႈံးတယ္။
အသက္ ၄၅ ႏွစ္မွာ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ဝင္ေ႐ြးေတာ့လည္း ႐ႈံးတယ္။
အသက္ ၄၇ ႏွစ္မွာ ဒုသမၼတအျဖစ္ဝင္အေ႐ြးခံေတာ့လည္း ႐ႈံးတယ္။
အသက္ ၄၉ ႏွစ္မွာ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ထပ္အေ႐ြးခံတာ ႐ႈံးျပန္တယ္။
အသက္ ၅၂ ႏွစ္က်မွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတႀကီးအျဖစ္ အေ႐ြးခံရေတာ့တယ္။ အဲဒီလူကို ဘယ္သူဆိုတာ သိၾကရဲ႕လား။ ေအဘရာဟင္ လင္ကြန္းပါပဲ။
လင္ကြန္းကို အ႐ႈံးသမားလို႔ေျပာႏိုင္သလား။ သူထြက္ေျပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္လြန္းလို႔ သတ္ေသႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ဥပေဒကိုပဲ ေလ့လာၿပီးေနတယ္။ လင္ကြန္း အတြက္ကေတာ့ အ႐ႈံးဆိုတာကို လမ္းလႊဲထားလို႔ရတယ္။ လည္စင္းခံလိုက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။
Recommended for you - တိုးဂိုက္လုပ္မည့္သူမ်ား ဖတ္ရန္
၁၉၁၃ ခုႏွစ္မွာ Lee De Forest ဆိုသူဟာ ေဒသဆိုင္ရာတရား႐ုံးတစ္႐ုံးမွာ တရားစြဲခံရတယ္။ သူက အတၱလႏၲိတ္သမုဒၵရာကိုျဖတ္ၿပီး လူေတြစကားေျပာႏိုင္ဖို႔ စီမံခ်က္တစ္ခုကိုတင္ျပၿပီး လူေတြကို စေတာ့ ရွယ္ယာေတြ ေရာင္းခဲ့တယ္။ လူထဲသူထဲ အရွက္ကြဲေလာက္ေအာင္ အရွက္ခြဲခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သမုဒၵရာႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ တီထြင္ရေသးတာေတာင္မဟုတ္ဘူး။
နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္သတင္းစာႀကီးရဲ႕ အယ္ဒီတာအာေဘာ္အခန္းမွာ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔က ေမးခြန္း တစ္ခုထုတ္ထားတယ္။ ႐ိုက္ညီေနာင္က ေလထက္ေလးတဲ့စက္ပစၥည္းတစ္ခုကို တီထြင္ၿပီး ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းႏိုင္ပါ့မလားေပါ့။ ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာမွာ ႐ိုက္ညီေနာင္က သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းဝင္ပ်ံသန္းမႈကို စတင္လုပ္ ေဆာင္ျပခဲ့တယ္။
Colonel Sanders ဆိုသူဟာ အသက္ ၆၅ ႏွစ္မွာ ကားတစ္စီးကိုထု႐ိုက္မႈနဲ႔ အျပစ္ဒဏ္ တစ္ခုခ်မွတ္ျခင္းခံ လိုက္ရတယ္။ သူ႕ဘဝကို ျပန္ၿပီးျပင္ဆင္တဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႕မိခင္ႀကီးက ၾကက္ေၾကာ္လိုက္ေရာင္းတာ သြားၿပီးသတိရလိုက္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ အိမ္ေပါက္ေစ့တံခါးေတြကို လိုက္ေခါက္ၿပီး ၾကက္ေၾကာ္မွာဖို႔ လိုက္ေျပာခဲ့ရတယ္။ ေလး ငါးအိမ္တံခါးေခါက္လိုက္၊ အမွာမရဘူး။ ေနာက္ဆယ္အိမ္၊ အိမ္တစ္ရာ၊ အိမ္တစ္ေထာင္ သူကိုယ္တိုင္ၾကက္ေၾကာ္ေအာ္ဒါရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ သာမန္ဆိုရင္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိမွာေပါ့။ သူ႕ရဲ႕ မေလ်ာ့တဲ့ဇြဲေၾကာင့္ ေနာက္ ဆုံးေအာင္ျမင္ခဲ့ရတယ္။
ကာတြန္းဆရာေလး ေဝါ့ဒစၥေနးရဲ႕ကာတြန္းလက္ရာေတြကို သတင္းစာအယ္ဒီတာေတြက အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ပယ္ၿပီး အရည္အခ်င္းမရွိဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ျခင္းခံခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔သူ႕ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ကာတြန္း ေတြဆြဲဖို႔ေခၚလိုက္တယ္။ ဒစၥေနးဟာ ဘုရားေက်ာင္းအျပင္မွာေစာင့္ေနရင္း ႂကြက္ေလးတစ္ ေကာင္ကိုျမင္လိုက္ရာက ကာတြန္းတစ္မ်ိဳးကိုဖန္တီးဖို႔ စိတ္ကူးရသြားတယ္။ အဲဒီကေန မစ္ကီးေမာက္စ္ ဆိုတာျဖစ္လာတယ္။
ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ အႀကီးႀကီးေတြကိုလုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္လာၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေသးေသးေလးေတြကို အႀကီးႀကီးျဖစ္သြားေအာင္လုပ္ျပလိုက္လို႔ ေအာင္ျမင္လာၾကတာမ်ားတယ္။
တစ္ေန႔မွာ နားနည္းနည္းေလးေနတဲ့ အသက္ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ကိုစာေလး တစ္ေစာင္နဲ႔ ျပန္လာတယ္။ စာကို အိတ္ထဲကထုတ္ၿပီး သူ႕အေမကိုေပးလိုက္တယ္။ "ရွင့္သား ေတာ္မီက စာသင္လို႔မရဘူး။ ေက်ာင္းလာထုတ္ပါ" တဲ့။ အေမက စာဖတ္ၿပီး ဆရာမဆီကို စာျပန္လိုက္တယ္။ "ကၽြန္မ တို႔ေတာ္မီက စာသင္လို႔မရတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္သင္မယ္"။ အဲဒီကေလးဟာ ေနာင္အသက္ႀကီး လာေတာ့ ေသာမတ္စ္ အယ္ဒီဆင္ျဖစ္လာတယ္။ ေသာမတ္စ္ အယ္ဒီဆင္ဟာ ေက်ာင္းဆိုတာကို သုံးလပဲ တက္ဖူးတယ္။
ျပႆနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကဳံခဲ့ပါေစ သူတို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ျပႆနာေၾကာင့္ သူတို႔ ေနာက္ဆုတ္ သြားတာလည္း မရွိဘူး။ အဆိုးျမင္သူေတြကေတာ့ သူတို႔ေအာင္ျမင္တာကို “ကံေကာင္းလို႔ပါကြာ” လို႔ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အႀကီးအက်ယ္ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတာေတြ ရွိေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ သူမ်ားေတြနဲ႔ သူတို႔ကြာျခားတာက ဆုံး႐ႈံးေလ သူတို႔ ႀကိဳးစားေလဆိုတာပါ။ မေအာင္ျမင္ဘူး ဆိုရင္ သူတို႔က ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ရမယ့္အစား ေရွ႕ကိုပဲ မိုက္မိုက္ကမ္းကမ္း ဆက္တိုး တတ္တာ သူတို႔ရဲ႕ အေလ့အထလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္ၿပီး ေရွ႕ဆက္တိုးသင့္တယ္။
Recommended for you - ေခါင္းေဆာင္ညံ့တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသေနတဲ့ အခ်က္(၁ဝ)ခ်က္
၁၉၁၄ ခုႏွစ္မွာ အသက္ ၆၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္စ္ အယ္ဒီဆင္ဟာ အလုပ္႐ုံမီးေလာင္ဆုံးရွံးခဲ့တယ္။ မီးအာမခံထားတဲ့ ေငြကလည္း နည္းနည္းေလးပဲထားမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အယ္ဒီဆင္ဟာ သူ႕ဘဝ တစ္ေလၽွာက္လုံးႀကိဳးစားခဲ့ရတာ ခုေတာ့ ျပာပုံအတိျဖစ္ေန တာကိုၾကည့္ၿပီး “အဆိုးထဲက အေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ အမွားတစ္ခ်က္နဲ႔ မီးေလာင္ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီ။ အစကေန ျပန္စခြင့္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရားသခင္” ဆိုၿပီး ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။ သူဟာ ဒုကၡကို ဒုကၡလို႔မျမင္ဘဲ ျပန္ႀကိဳးစားလိုက္တာ သုံးပတ္အၾကာမွာ ဓာတ္စက္ကို တီထြင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္လဲ။
ေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ ဆုံး႐ႈံးမႈဇာတ္လမ္းေတြကိုၾကည့္ရေအာင္။
− ေသာမတ္စ္ အယ္ဒီဆင္ဟာ လၽွပ္စစ္မီးသီးကို တီထြင္ခ်ိန္မွာ၊ ပ်မ္းမၽွ အႀကိမ္ေပါင္း ၁၀၀၀၀ ေလာက္ ဆုံး႐ႈံးခဲ့တယ္။
− ဟင္နရီ ဖို႔ဒ္ဟာ အသက္ ၄၀ မွာ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ မြဲသြားဖူးတယ္။
− ဒုတိယေျမာက္ ဟင္နရီ ဖို႔ဒ္က Lee Iacocca ကို အသက္ ၅၄ ႏွစ္မွာ အလုပ္ထုတ္ဖူးတယ္။
− ဘီသိုဗင္ဟာ ငယ္စဥ္က ဂီတမွာ ပါရမီမရွိဘူးလို႔ အေျပာခံရတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ကမၻာ့အေကာင္းဆုံး ဂီတေတြကို ဖန္တီး ခဲ့သူလို႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံရတယ္။
အေႏွာက္အယွက္ အတားအဆီးေတြဆိုတာ လူတိုင္းႀကဳံေတြ႕ရမွာပဲ။ အပ်က္သေဘာေတြ ဝင္လာရင္ လူဆိုတာက စိတ္ဓာတ္က်တယ္။ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကဳံေတြ႕ရပါေစ အတားအဆီးေတြဆိုၿပီး ေက်ာ္လႊားခ်င္တဲ့ သတၱိမ်ိဳးေတြေမြးရမယ္။ ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ခ်င္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုံး႐ႈံးမႈရဲ႕ သားေကာင္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းနဲ႔ သံသယျဖစ္ျခင္းဟာ စိတ္ကိုပ်က္စီးေစတတ္တယ္။
အတားအဆီးေတြ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ႀကဳံရတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ အဲဒီလို ႀကဳံေတြ႕ လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကိုယ္က ဘာကိုျပန္ၿပီးရလိုက္သလဲ။ လမ္းမွာ ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးကို ကိုယ့္အတြက္ ေလွကားတစ္ထစ္လို အသုံးျပဳႏိုင္ခဲ့သလားဆိုတာ။
Credit: Myanmar Educo
