ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က စာေတာ္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။
သူငယ္တန္းမွနဝမတန္းအထိ1 to 3အဆင့္အၿမဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေက်ာင္းစာေတြကိုအၿမဲ
ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ေနခဲ့သူပါ။
ဒီေတာ့ အဲ့ဒီကာလက စာေမးပြဲေတြမွာ
အလြတ္က်က္နိုင္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ကအတန္းတိုင္းမွာအဆင့္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
စာေတာ္တဲ့အထဲပါေတာ့
အတန္းထဲမွာကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာရခဲ့ပါတယ္။ဆရာ/မေတြရဲ႕မ်က္နွာရသလိုအခ်စ္ေတာ္လည္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာ/မနားေနခန္းမွာ
စာေတြသြားသြားေမးၿပီး အခ်ိန္ရွိသေရြ႕စာလုပ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္မွာအေပါင္းအသင္းနည္းပါးခဲ့တယ္။
အရင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
အဆင့္၁/၂/၃ရရင္စာေတာ္မယ္ဆိုရင္
အသက္ႀကီးလာရင္ ပညာတတ္ျကီးေတြျဖစ္လာလိမ့္မယ္
ေငြေတြခ်မ္းသာၾကလိမ့္မယ္
ဘဝမွာအၿမဲေအာင္ျမင္ၾကမယ္လို႔
ထင္ခဲ့မိတယ္...
ဆရာဆရာမေတြကလည္းစာေတာ္သူသည္သာ စံျပ၊
စာေတာ္သူသည္သာ ဆရာဝန္ /အင္ဂ်င္နီယာေတြျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္
စာေတာ္တဲ့သူေတြသည္သာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနရလိမ့္မယ္
ဆိုၿပီးအၿမဲေျပာခဲ့ၾကတယ္...
အဲ့ဒီေတာ့ကြၽန္ေတာ္စိတ္မွာကိုယ္ကိုကိုယ္ေအာင္ျမင္မယ္ထူးခြၽန္မယ္ႀကီးပြားခ်မ္းသာမယ္လို႔အၿမဲအထင္ေရာက္ေနခဲ့တယ္။စြဲစြဲၿမဲၿမဲယုံၾကည္ေနမိခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီလိုဘဲ
အမွတ္မေကာင္း
အဆင့္မေကာင္းသူေတြဟာလည္း
ငါတို႔ႀကီးလာရင္ လူရာဝင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့လည္းသူတို႔စိတ္မွာ
အေတြးရွိခဲ့ၾကဘူးတယ္....
အဆင့္ေကာင္းတဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ဆရာ/မေတြရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကို
ခံခဲ့ရပါတယ္။ေျပာရရင္လူရာဝင္ခဲ့တယ္ေပါ့။စာေတာ္တဲ့သူဆိုေပမဲ့လည္းမည္သည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚမွာမွနွိမ့္ခ်ဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳးမျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းလည္းမလုပ္ခဲ့ပါ။
ဒီလိုနဲ႔တစ္ခန္းထဲတက္၊တစ္ခုံထဲထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဟာဘဝခရီးလမ္းကိုယ္စီမွာကိုယ္လမ္းကိုဆက္ေလ်ာက္ကုန္ၾကဘီေပါ့ေလ။
အာစရိယပူေဇာ္ပြဲလိုအခ်ိန္အခါသမယမ်ိဳးမွာငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ျပန္ဆုံၾကေတာ့မမွတ္မိနိုင္ေလာက္ေအာင္ေျပာင္းလဲကုန္ၾကဘီေလ။
ခုခ်ိန္မွာသတိထားမိတာတခုက
ငယ္ငယ္ကအဆင့္၁ဆိုတဲ့သူတိုင္းလည္း
မခ်မ္းသာၾကသလို...
အမွတ္ေကာင္းခဲ့တဲ့သူတိုင္းလည္း
ဆရာဝန္မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး
ဆရာမေတြရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးတာခံခဲ့ရတဲ့
သူတခ်ိဳ႕လည္း
ေလာကဓံရဲ႕မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းကိုမခံရဘဲ အဆင္မေျပျဖစ္ေနၾကတဲ့သူေတြလည္းေတြ႕ေနရတယ္။(ဥပမာ-မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာေလးကြၽန္ေတာ္)
၉တန္းေတာင္မေအာင္တဲ့သူေတြက
သိန္းကိုေသာင္းနဲ႔ခ်ီခ်မ္းသာေနၾကၿပီး...
ႏွစ္စဥ္ပထမရခဲ့တဲ့သူတခ်ိဳ႕ကေတာ့
ရာထူးတစ္ခု ခံုတစ္လံုး
ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
အသက္ေတြႀကီးသြားတာမ်ိဳးကိုဘဲေတြ႕ျမင္ေနရတယ္(ဥပမာ-ကြၽန္ေတာ္ေပါ့)။
ဆယ္တန္းကိုရိုးရိုးသာေအာင္ခဲ့တဲ့သူေတြက
ကားထည္လဲစီးေနၾကၿပီး
ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ေအာင္တဲ့သူေတြက
စက္ဘီး/ဆိုင္ကယ္ေလးပဲစီးေနရတုန္းပဲ...
စာေတာ္ခဲ့ၿပီး ခုလည္းအဆင္ေျပေနၾကသူေတြရွိသလို
စာညံ့တဲ့သူေတြ ခုလည္းဆင္းရဲေနတုန္းပဲဆိုတာလည္း
ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတယ္
ဆိုေတာ့...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က စာမရလို႔စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး
ငိုခဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုအခုအခ်ိန္မွာစကားေတာင္ရဲရဲမေျပာရဲေတာ့ဘူး။
ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ျမင္ေနၾကဘီ။ရာထူးႀကီးေနၾကဘီေလ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာအဆင့္၁/၂/၃ရခဲ့ဘူးတဲ့ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ယခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္
ေတာေက်ာင္းေလးကမူလတန္းျပဆရာေလးဘဝမွာငယ္ဆရာေတြရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုေအာင့္ေမ့သတိရရင္တပည့္မရွားတျပားမရွိ၊ပီတိကိုစားအားရွိေသာဘဝမွာျဖတ္သန္းေနရဘီေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ဟာ
Report card ေပၚကအဆင့္သာလၽွင္ျဖစ္တယ္
လို႔ကြၽန္ေတာ္ထင္ေနခဲ့တာေတြ...
အားလံုးဟာ ဟာသေတြျဖစ္ကုန္တယ္
"စာမရ႐င္ ခြက္ဆြဲၿပီးေတာင္းစား" တို႔
"ပညာမတတ္ရင္ သူေတာင္းစားျဖစ္မယ္"တို႔
အျမဲၾကားေနၾကစကားလံုးေတြဟာ
ခုေတာ့ ျပံဳးစရာေတြျဖစ္ကုန္တယ္
အထူးသျဖင့္ ဘြဲ႕ရအိမ္ေဖာ္ေတြကိုျမင္တဲ့အခါတိုင္းေပါ့...
ကံၾကမၼာရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ဟာ
အဆင့္သက္မွတ္ခ်က္ေတြထက္
ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာသိလာတဲ့အခါ..
ဘဝေပးအေျခအေနနဲ႔
မိဘရဲ႕ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္မႈေတြဟာ
အတန္းထဲမွာ ပထမရတာထက္
ပိုအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ...
ပညာေရးမွာမထူးခၽြန္ေပမယ့္
လူတိုင္းဟာ တျခားတစ္ခုခုမွာ
ထူးခၽြန္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ...
ဘဝမွာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကိုသာ
ေသခ်ာႀကိဳးစားရင္
အဆင့္၁မရလည္းကိစၥမရွိဘူးဆိုတာ
သိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ...
ကြၽန္ေတာ့္သားသမီးေတြကို
အတန္းထဲမွာ ပထမရဖို႔
အသည္းအသန္ႀကိဳးစားၿပီး
အပူေလာင္ေနတဲ့မိဘေတြထဲ
ကြၽန္ေတာ္ မပါခ်င္ေတာ့ဘူး...
ကြၽန္ေတာ့္တပည့္သားသမီးေတြကို
စကားတခြန္းပဲအျမဲေျပာျဖစ္တယ္ဆုံးမျဖစ္တယ္။
"အဆင့္ ၁ရဖို႔ထက္
လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ
အဆင့္၁ ရဖို႔ထက္
လူရာဝင္ေအာင္ လူဝင္ဆံ့ေအာင္ပိုႀကိဳးစားပါ
အတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာရဖို႔ထက္
ျပင္ပေလာကမွာ ေအာင္ျမင္စြာရပ္တည္ဖို႔
အျမဲႀကိဳးစားပါ"
Min Yel Kyaw Swar
Credit:W.Y.M.H
ပညာေရးႏွင့္အေထြေထြဗဟုသုတ
