”ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေပ်ာ႔အမာ ”
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခါအခြင့္ရတိုင္း စာသင္တယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ေပးတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ေတြမွာ လုပ္ခဲ့သလို အျပင္လည္းလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ အခုလိုမွ်ေဝရင္း တက္ေရာက္လာ သူေတြရဲ႕ အသိတရားကို ျမင့္မားေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပညာရပ္ဟာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမို႔ အသိတရားတိုး႐ုံမဟုတ္ဘဲ အတတ္ပညာကိုလည္း ရေစခ်င္တယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ သိျခင္းနဲ႔ တတ္ျခင္းကို အားေပးခ်င္တာ။ တခ်ိဳ႕က သိေပမယ့္ မတတ္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း တတ္ေပမယ့္ မသိၾကျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသိနဲ႔ အတတ္ကို တြဲဖက္ေနေစခ်င္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ သိ႐ုံတတ္႐ုံနဲ႔ မလုံ ေလာက္ျပန္ဘူး။ ဆႏၵပါမွ ျဖစ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ အသိအတတ္နဲ႔ ဆႏၵေပါင္းစပ္ဖို႔လိုတယ္။ စိတ္မပါရင္ဘယ္ေလာက္သိသိ၊ ဘယ္ေလာက္ တတ္တတ္၊ အလကားပဲ။ ဆႏၵကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ မပို႔ခ်ႏိုင္ဘူး။ သင္ယူခံယူတဲ့သူရင္ထဲမွာ ေပၚလာမွျဖစ္တယ္။
အေပ်ာ႔နဲ႔အမာ
အသိအတတ္နဲ႔ ဆႏၵကို ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သုံးတယ္။ အသိ ဆိုတာက ဦးေခါင္းကို အာ႐ုံျပဳတာ။ အတတ္က ေတာ့ လက္ေတြ႕ ကို ဦးစားေပးၿပီး ဆႏၵကေတာ့ ႏွလုံးသားကို ႏႈိးဆြတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တပည့္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ရယ္၊ တပည့္ေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕ရယ္၊ တပည့္ေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြကို ထိေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားပါတယ္။
Read More >>>>> လူက သခင္လား? နည္းပညာက သခင္လား?
အသိအတတ္နဲ႔ ဆႏၵကို ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သုံးသပ္ရင္ အမာနဲ႔ အေပ်ာ႔လို႔ ခြဲျခားႏိုင္တာ။ တတ္တာက အမာျဖစ္ၿပီး သိတာနဲ႔ ဆႏၵကအေပ်ာ႕လို႔ ယူဆႏိုင္တယ္။ ေဆးပညာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာရင္းကိုင္ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာရပ္တိုင္းမွာ အတတ္ကို ဦးစားေပးတယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္အမာကို ေဇာင္းေပးတယ္။ ပညာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ တတ္ဖို႔လိုေၾကာင္း ဆုံးမတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းေတြမွာ အမာေတြကို ဖိသင္တယ္။
အမာဟာ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ခြဲစိတ္ပညာမတတ္ဘဲနဲ႔ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဗိသုကာပညာ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ အင္ဂ်င္နီယာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဥပေဒပညာ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ ေရွ႕ေနတရားသူႀကီးမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆးပညာ ထူးခၽြန္ေပမယ့္ ဆက္ဆံေရးအားနည္းရင္ လူနာေတြရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပေဒပညာ ကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ အမႈသည္ ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ မဆက္ဆံ ႏိုင္ရင္ အမႈသည္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခက္တာက အေပ်ာ႔ပညာကို ဘယ္တကၠသိုလ္၊ ဘယ္ေကာလိပ္မွ မသင္ေပးဘူး။ သင္ေပးဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္းကု လက္မခံဘူး။ သိေတာင္မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္းပညာမွာ ထူးခၽြန္ေပမယ့္ အလုပ္မွာ မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ဖက္က အမာ ေတြ သင္သလို တစ္ဖက္က အေပ်ာ႔ေတြ သင္ေစခ်င္တယ္။
အေပ်ာ႔ကို ေပ်ာ႔ညံ့မႈလို႔ထင္ၾက
ဒါေပမယ့္ အေပ်ာ႔လို႔ေျပာရင္ လူေတြက အထင္ေသးတယ္။ ေပ်ာ႔ညံ့မႈနဲ႔ ယွဥ္တြဲတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကေလးေတြကို မာဖို႔သင္တယ္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာရမယ္။ ေပ်ာ႔ညံ့တာဟာ မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ႐ိုက္သြင္းခဲ့ တယ္။ အမွန္ေတာ့ အမာေတြက သင္ရတာလြယ္ၿပီး အေပ်ာ႔က သင္ရတာခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို အေပ်ာ႕ပညာ သင္ေပးတယ္။ အေရးႀကီးဆုံး အေပ်ာ႔ပညာက EQ လို႔ ေခၚတယ္။ ခံစားမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္ဖို ျဖစ္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတာ္တယ္ လို႔ေျပာရင္ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္မႈကို ရည္ၫႊန္းတာ။ တစ္နည္းေျပာရင္ IQ ျမင့္သူလို႔ ေျပာတာ။ ဒါေပမယ့္ စာေတာ္တိုင္း ဘ၀မွာ မေအာင္ျမင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္မွာ IQ ဟာ အေရးပါသလို EQ ဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္း အသိအမွတ္ ျပဳလာၾကတယ္။ EQ ရဲ႕ အေျခခံက ကိုယ့္ အေၾကာင္းသိျခင္း ျဖစ္တယ္။ လူေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သိတယ္လို႔ထင္ ေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ အျပည့္အဝမသိႏိုင္ပါဘူး။ အခုလို ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုသိတဲ့ အေျခခံကတစ္ဆင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္း ႏိုင္စြမ္းရွိရမယ္။ တစ္ဖက္က ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုသိေအာင္ ႀကိဳးစားသလို သူမ်ားအေၾကာင္း သိႏိုင္ေအာင္ လည္း အားထုတ္ရမယ္။ ဒါမွ ဆက္သြယ္ဆက္ဆံေရးေျပလည္ ႏိုင္မွာသာျဖစ္တယ္။
သူ႕ေနရာမွာေနၾကည့္ႏိုင္တဲ့ သတၱိရွိဖို႔လို
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ EQ ရဲ႕ အႏွစ္သာရပဲ။ လူေတြ ဟာ အတၱသမားေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္သား အတြက္လည္း စဥ္းစားရမယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိရမယ္။ သူ႕ေနရာမွာေနၾကည့္ႏိုင္တဲ့ သတၱိရွိရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာက အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြ ေခါင္းပါးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ဖက္သတ္ အစြန္းတရားကို လက္ခံေနၾကတယ္။ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ အရာရာကို ေျဖရွင္း ခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က မွန္သလို သူ႕ဘက္ကလည္း မမွား ဘူးဆိုတာကို လက္ခံႏိုင္ရမယ္။ အခုေတာ့ သုညႂကြင္းတဲ့ ကစားပြဲကို ကစားေနၾကတယ္။ “ငါႏိုင္ဖို႔ မင္း႐ႈံးရမယ္” ဆိုတဲ့ အယူအဆက လႊမ္းမိုးေနတာ။ “ငါလည္း ႏိုင္တယ္၊ မင္းလည္း မ႐ႈံးဘူး” ဆိုတာမ်ိဳး စဥ္းစားဖို႔လိုတယ္။
EQ နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းနဲ႔ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ပထမပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ အေၾကာင္းကို သိျခင္းျဖစ္တယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဒုတိယအပိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ အရာရာကို မိမိဆႏၵအရ ေ႐ြးခ်ယ္မႈျဖစ္သင့္တယ္။ သူမ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈမရွိရင္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲ။ မိမိရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈမွားယြင္း လို႔ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံရမယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံရဲရမယ္။ ေနာက္ဆုံးက ေတာ့ ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘ၀ဟာ ရယူျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္ အလုပ္ ေလွ်ာက္တဲ့လူငယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲအားေပးတယ္။ ဒီအလုပ္ရရင္ လခဘယ္ေလာက္ရမလဲ၊ ဘာအခြင့္အေရးေတြ ရမလဲဆိုတာ မေမးဘဲ၊ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ္က ဘာေပးဆပ္ ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ေပးရ မလဲဆိုတာကို အာ႐ုံျပဳရမယ္။
အေရးႀကီးတာက နားေထာင္ဖို႔
လူေတြဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔မရပါဘူး။ အေပါင္း အသင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ မိသားစုေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံ ရတယ္။ အခုလို ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ အေရးႀကီးဆုံးက အေျပာအဆိုနဲ႔ နားေထာင္မႈ ပဲျဖစ္တယ္။ ဆက္သြယ္ေရး အားနည္းမႈေၾကာင့္ နားလည္မႈပ်က္ျပားတယ္။ နားလည္မႈလို႔ ေျပာရင္ တူညီတဲ့နားလည္မႈကို ဆိုလိုတာ။ နားလည္မႈ အားနည္းေနတာေၾကာင့္ မိသားစု၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ ႏိုင္ငံမွာ မလိုအပ္တဲ့ျပႆနာေတြ ေပၚေနတယ္။
နားလည္မႈျမင့္မားဖို႔ အေရးႀကီးတာက နားေထာင္ဖို႕ ျဖစ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ နားေထာင္တာဟာ မလြယ္ကူလွဘူး။ သူမ်ားေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနေပမယ့္ စိတ္က တျခား၊ ေျပာတာကို တစ္ဝက္ ေလာက္ပဲၾကားတာ။ နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ ဘာေျပာရမလဲဆိုတာကို စာစီေနၾက တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း နားလည္မႈေတြ အားနည္းေနတာ။
တခ်ိဳ႕က နားေထာင္တဲ့ အင္အားသိပ္နည္းတယ္။ ကိုယ္ကပဲ ေျပာခ်င္တာ။ သူမ်ားေျပာတာ ကို နားေထာင္ ရမွာ စိတ္မရွည္ဘူး။ အားလုံးသိေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အစည္းအေဝးေတြမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္း နားေထာင္ၿပီး ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေျပာဖို႔ သတိေပးခဲ့တာ။ အစည္းအေဝး တစ္နာရီၾကာရင္ ၄၈ မိနစ္ နားေထာင္ၿပီး က်န္တဲ့ ၁၂ မိနစ္ေလာက္သာ ေျပာေစခ်င္တယ္။
အခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတာ။ တစ္နာရီမွာ မိနစ္ ၆၀ ေလာက္ ေျပာခ်င္တာ။ က်န္တဲ့သူေျပာတာကို နားေထာင္စြမ္းမရွိ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လည္း နားလည္မႈေတြ ေလ်ာ႔ပါးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ပုံေသနည္းကိုသုံးရင္ အေျခအေန ေတြခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းႏိုင္တယ္။ ဆက္သြယ္မႈဟာ အေရးႀကီးသလို ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈ ဟာလည္း အေရးႀကီးတယ္။ အားလုံးကို ကိုယ္တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္းလုပ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔အတူ ဝိုင္းဝန္းေဆာင္႐ြက္မယ့္သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း ရမယ္။ တစ္ကိုယ္ေတာ္လုပ္တာဟာ ပင္ပန္းတယ္။
ႏွိမ့္ခ်မႈဟာ အေရးပါတဲ့အေပ်ာ႔ပညာ
ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ အေပးအယူရွိရမယ္။ တစ္ဦးခ်င္းမွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို အသုံးခ်ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္ထက္ေတာ္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္ထက္တတ္တဲ့သူေတြ အနားမွာရွိဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္ေနရာကို အခ်ိန္မေ႐ြး အစားထိုးႏိုင္သူေတြကို ေ႐ြးခ်ယ္ထားဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ႏွိမ့္ခ်မႈဟာလည္း အေရးပါလွတဲ့ အေပ်ာ႔ပညာျဖစ္တယ္။ ကိုယ္မသိေသးတာ၊ မတတ္ေသးတာကို လက္ခံႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ့္ထက္တတ္တဲ့သူေတြ၊ သိတဲ့သူေတြရွိတာကို အသိ အမွတ္ျပဳရမယ္။ ႏွိမ့္ခ်လို႔ နိမ့္က်တာ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္ေတြရဲ႕ သင္ယူခံယူမႈ အၿမဲအားေပးတယ္။ မေသမခ်င္း ေလ့လာၾကပါ၊ သင္ယူၾက ပါလို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ဘ၀မွာသိစရာ၊ တတ္စရာ၊ သင္စရာေတြအျပည့္။ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မရပ္ေစ ခ်င္ဘူး။ ပညာေလာဘရွိေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ပညာမ်ားမ်ား တတ္ေလေလ အမ်ားအတြက္ ဘယ္လိုအလုပ္အေကၽြးျပဳ ရမလဲဆိုတာကို အၿမဲစဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ အမွန္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ အမ်ားအတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔တိုင္းေစခ်င္လွတယ္။ ။
ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္
Source: Phoewa
