ျပည္ေထာင္စုေန႔သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းတြင္ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ျဖစ္သည္။
ႏွစ္စဥ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ကို ျပည္ေထာင္စုေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ႐ုံးမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ကာ အထိန္းအမွတ္ပြဲမ်ား က်င္းပၾကသည္။
ျမန္မာ့သမိုင္း တစ္ေလွ်ာက္လုံး၌ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းမင္းတရား ဤမင္းသုံးပါး လက္ထက္တြင္သာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး တေပါင္းတစည္းတည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ လက္ေအာက္တြင္မူ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးအား ေရရွည္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအား ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပရိယာယ္ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိပဲ ေသြးကြဲမႈပင္ ရွိခဲ့သည္။
ၿဗိတိသွ်တို႔လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို အႏွစ္ ၇၀ မွ်ကာလပတ္လုံး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ ႀကိဳးပမ္းရာ၌ ေျမျပန႔္သားႏွင့္ ေတာင္တန္းသားတို႔ တစ္ႀကိမ္မွ် ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့ဖူးသည္ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၾကရာတြင္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး ညီၫြတ္ခဲ့သည္။ ေသြးစည္းပူးေပါင္း၍ ဂ်ပန္ကို တြန္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဂ်ပန္တို႔လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေရးကို ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းသည့္အခါတြင္လည္း ေျမျပန႔္သား၊ ေတာင္တန္းသား မခြဲျခားပဲ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ေသြးစည္းမႈကို ရွာႀကံခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္သည့္အခါသို႔ပင္ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔သည္ ေတာင္တန္းသားမ်ားအား မိမိတို႔လက္ေအာက္မွ မလြတ္ေစလိုေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္တန္းသားမ်ားအား အမ်ိဳးမ်ိဳး နားလွည့္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလအတြင္း ေ႐ႊတိဂုံကုန္းေတာ္ အလယ္ပစၥယံ၌ က်င္းပေသာ ဖဆပလညီလာခံႀကီးက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး လက္တြဲ၍ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးလွ်င္ အတူတကြ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။
ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုခ်က္တြင္ရွိေသာ ပင္လုံၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ညီလာခံကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလအတြင္းမွာပင္ က်င္းပခဲ့ရာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ သခင္ႏု၊ ဦးဘဂ်မ္းႏွင့္ မန္းဘခိုင္တို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ဝါဒျဖန႔္မႈေၾကာင့္ ေတြေဝနားေယာင္ေနေသာ ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားအား ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းလင္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ေတာ္အဖြဲ႕သည့္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသို႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ အေရးဆိုၾကရာ ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ကမူ ျပည္မႀကီးကိုသာ လြတ္လပ္ေရးေပးၿပီးလွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ထားရန္ အႀကံအစည္ရွိခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ကမူ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား မပါေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အဓိပၸာယ္မရွိေသာ လြတ္လပ္ေရး ျဖစ္သျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ျပည္မႀကီးႏွင့္တၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ အေရးဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ဗိလပ္၍ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံ၍ ေတာင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ ေျမျပန႔္သားမ်ား အေစးမကပ္ၾကသေယာင္ ဝါဒျဖန႔္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံးေရးကို ေဟာေျပာလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကသည္။
ဘိလပ္တြင္ ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးကိစၥတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႔က ပရိယာယ္သုံးကာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူပါက ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးမည္၊ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ပူးေပါင္းေရးကို ေတာင္တန္းသားမ်ားက ယင္းတို႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ပါေစဟု ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ယင္းသေဘာတစ္ရပ္ သက္ဝင္ေသာ ေအာင္ဆန္း - အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လုံညီလာခံႀကီးသို႔ တက္ေရာက္၍ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသ ပူးေပါင္းေရးကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ညေနတြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ညီၫြတ္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဆာေမာင္ႀကီး ၊ ဗိုလ္မႉးေအာင္၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ ၿမိဳ႕မ-ဦးသန္းႂကြယ္ ၊ သခင္ဝတင္ႏွင့္ အျခားတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အတူပင္လုံညီလာခံတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီအခ်ိန္တြင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသ ကိုယ္စားလွယ္ ၂၁ ဦးတို႔သည္ တိုင္းရင္းသား ေသြးစည္းမႈ အေဆာက္အအုံကို တည္ေဆာက္ေပးသည့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူညီေသာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မွတ္ေရးထိုးၾကသည္။[၁] [၂] ယင္းသို႔ တစ္ျပည္ေထာင္လုံးရွိ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ၏ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈကို ျပသႏိုင္ခဲ့ေသာ ထိုေန႔ကို "ျပည္ေထာင္စုေန႔"ဟူ၍ ေခၚေဝၚသမုတ္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔အထိ ျဖစ္သည္။
ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္လည္း ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ သေဘာတူညီရေလသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို ထိုေန႔တြင္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့သျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားတိုင္း မေမ့ေလ်ာ့အပ္ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။
ဝီကီပီးဒီးယား
Unicode ဖြင့်ဖတ်ရန်
"ျမန္မာ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕ သမိုင္း အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ"
ျပည္ေထာင္စုေန႔သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းတြင္ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ကို ျပည္ေထာင္စုေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ႐ုံးမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ကာ အထိန္းအမွတ္ပြဲမ်ား က်င္းပၾကသည္။
ျမန္မာ့သမိုင္း တစ္ေလွ်ာက္လုံး၌ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းမင္းတရား ဤမင္းသုံးပါး လက္ထက္တြင္သာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံး တေပါင္းတစည္းတည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ လက္ေအာက္တြင္မူ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးအား ေရရွည္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအား ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပရိယာယ္ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိပဲ ေသြးကြဲမႈပင္ ရွိခဲ့သည္။
ၿဗိတိသွ်တို႔လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို အႏွစ္ ၇၀ မွ်ကာလပတ္လုံး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ ႀကိဳးပမ္းရာ၌ ေျမျပန႔္သားႏွင့္ ေတာင္တန္းသားတို႔ တစ္ႀကိမ္မွ် ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့ဖူးသည္ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၾကရာတြင္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး ညီၫြတ္ခဲ့သည္။ ေသြးစည္းပူးေပါင္း၍ ဂ်ပန္ကို တြန္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဂ်ပန္တို႔လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေရးကို ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းသည့္အခါတြင္လည္း ေျမျပန႔္သား၊ ေတာင္တန္းသား မခြဲျခားပဲ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ေသြးစည္းမႈကို ရွာႀကံခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္သည့္အခါသို႔ပင္ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔သည္ ေတာင္တန္းသားမ်ားအား မိမိတို႔လက္ေအာက္မွ မလြတ္ေစလိုေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္တန္းသားမ်ားအား အမ်ိဳးမ်ိဳး နားလွည့္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလအတြင္း ေ႐ႊတိဂုံကုန္းေတာ္ အလယ္ပစၥယံ၌ က်င္းပေသာ ဖဆပလညီလာခံႀကီးက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ တိုင္းရင္းသားအားလုံး လက္တြဲ၍ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးလွ်င္ အတူတကြ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။
ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုခ်က္တြင္ရွိေသာ ပင္လုံၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ညီလာခံကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလအတြင္းမွာပင္ က်င္းပခဲ့ရာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ သခင္ႏု၊ ဦးဘဂ်မ္းႏွင့္ မန္းဘခိုင္တို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ဝါဒျဖန႔္မႈေၾကာင့္ ေတြေဝနားေယာင္ေနေသာ ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားအား ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းလင္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ေတာ္အဖြဲ႕သည့္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသို႔ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ အေရးဆိုၾကရာ ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ကမူ ျပည္မႀကီးကိုသာ လြတ္လပ္ေရးေပးၿပီးလွ်င္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ထားရန္ အႀကံအစည္ရွိခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ကမူ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား မပါေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အဓိပၸာယ္မရွိေသာ လြတ္လပ္ေရး ျဖစ္သျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို ျပည္မႀကီးႏွင့္တၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ အေရးဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ ဗိလပ္၍ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံ၍ ေတာင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ ေျမျပန႔္သားမ်ား အေစးမကပ္ၾကသေယာင္ ဝါဒျဖန႔္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံးေရးကို ေဟာေျပာလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ၾကသည္။
ဘိလပ္တြင္ ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးကိစၥတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႔က ပရိယာယ္သုံးကာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူပါက ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးမည္၊ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ပူးေပါင္းေရးကို ေတာင္တန္းသားမ်ားက ယင္းတို႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ပါေစဟု ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ယင္းသေဘာတစ္ရပ္ သက္ဝင္ေသာ ေအာင္ဆန္း - အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လုံညီလာခံႀကီးသို႔ တက္ေရာက္၍ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသ ပူးေပါင္းေရးကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ညေနတြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ ညီၫြတ္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဆာေမာင္ႀကီး ၊ ဗိုလ္မႉးေအာင္၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး၊ ၿမိဳ႕မ-ဦးသန္းႂကြယ္ ၊ သခင္ဝတင္ႏွင့္ အျခားတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အတူပင္လုံညီလာခံတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီအခ်ိန္တြင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ေတာင္တန္းေဒသ ကိုယ္စားလွယ္ ၂၁ ဦးတို႔သည္ တိုင္းရင္းသား ေသြးစည္းမႈ အေဆာက္အအုံကို တည္ေဆာက္ေပးသည့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူညီေသာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မွတ္ေရးထိုးၾကသည္။[၁] [၂] ယင္းသို႔ တစ္ျပည္ေထာင္လုံးရွိ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ၏ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈကို ျပသႏိုင္ခဲ့ေသာ ထိုေန႔ကို "ျပည္ေထာင္စုေန႔"ဟူ၍ ေခၚေဝၚသမုတ္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔အထိ ျဖစ္သည္။
ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္လည္း ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ သေဘာတူညီရေလသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို ထိုေန႔တြင္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့သျဖင့္ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားတိုင္း မေမ့ေလ်ာ့အပ္ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။
ဝီကီပီးဒီးယား
