သူ…၁၉၈၉ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ကိုေရာက္ခဲ့ခ်ိန္က သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၃ေဒၚလာဘဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ အေမရိကန္ကိုေရာက္ခါစမွာ သူဟာၾကဳံရာအလုပ္လုပ္ၿပီး ဘဝကို ခက္ခက္ခဲခဲ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသူ။
ေနစရာမရိွလို႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ကားထဲမွာဘဲ တစ္ပတ္ေလာက္ ညအိပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဂ်ပန္အစာဆူရီွလုပ္နည္းကို တစ္ပတ္တည္းနဲ႔ အတတ္သင္ယူခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ ဆူရီွဆိုင္ေတြဖြင့္ရင္း ေအာင္ျမင္လာခဲ့တယ္။
၂၀၁၁ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘာမားက အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခံရတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြထဲမွာ သူပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဖိတ္ေခၚဂုဏ္ျပဳခံရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အေမရိကန္စီးပြားေရးက်ဆင္းခ်ိန္မွာ သူ႔ကုမၸဏီက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားမ်ားစြားကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ။
သူဟာ အေမရိကန္မွာ မီလ်ံနာသူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာေအာင္ျမင္မႈကို လြယ္လြယ္နဲ႔ရခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဘယ္လိုႀကိဳးစားခဲ့ရလဲဆိုတာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။
ဖိလစ္ေမာင္ရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြက တ႐ုတ္ျပည္မကျဖစ္ၿပီး ဒုတိယကမ႓ာစစ္မျဖစ္ခင္မွာ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ႐ွာရင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ အေဖက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ေပမယ့္ ရရစားစားနဲ႔ ဖိလစ္တို႔ေမာင္ႏွမေျခာက္ေယာက္ဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔အေဖရဲ႕ ဝက္ေခါက္ကင္လုပ္ရာမွာ ဝင္ကူၿပီး ဝက္ေခါက္ကအေမႊးေတြကို ဇာဂနာနဲ႔ တစ္ေခ်ာင္းစီဆြဲႏႈတ္ၾကရတာျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတို႔ဟာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိေတာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။
ဖိလစ္က အဲ့ဒီဆင္းရဲပင္ပန္းမႈကို ဘဝေပးသင္ခန္းစာတစ္ခုလို႔မွတ္ယူလိုက္ၿပီး ” ဆင္းရဲရင္ ဒီလို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္ရပါလား ” ဆိုတဲ့အသိကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ရလိုက္တယ္။ သူက စာအရမ္းႀကိဳးစားလို ႔စာေမးပြဲေတြမွာ ထိပ္ဆံုးအဆင့္ကေန ေအာင္ေလ့ရိွၿပီး ညမအိပ္ခင္မွာ အဂၤလိပ္ဝတၳဳ႐ွည္ေတြကိုဖတ္တယ္ ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီေရးတဲ့ ” How To Win Friends and Influence People ” စာအုပ္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ဖတ္ၿပီး လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာ လက္ေတြ႕စမ္းသံုးၾကည့္တယ္။ ၁၀တန္းကို ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ကိုတက္တယ္။ ၃လအၾကာမွာ မိဘေတြက ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီေခတ္မွာ အစိုးရက ႏိုင္ငံျခားသားေသြးေႏွာသူေတြကို ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ စတဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာသင္ယူခြင့္မေပးလို႔ပါ။ အဲဒါနဲ႔ ဝိဇၨာနဲ႔သိပၸံဘြဲ႔ဘဲယူၿပီး ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံကို စေကာလား႐ွစ္ရလို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီး တ႐ုတ္စာမွာအားနည္းလို႔ ပထမႏွစ္မွာတင္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ရင္လည္း စီးပြားေရးလုပ္စားလို႔ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္လို႔ ထိုင္ဝမ္ကေန အေမရိကန္ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာေလၽွာက္လိုက္တယ္။ သူ႔အသက္ ၂၂ႏွစ္မွာ ထိုင္ဝမ္ကေန ေလယာဥ္စီးၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေလာ့စ္အင္ဂ်ဲလိစ့္ၿမိဳ႕ကို ၁၃ေဒၚလာဘဲကိုင္ကာ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေမရိကန္မွာ ေဆြးမ်ိဳးအေပါင္းအသင္းမရိွဘဲ “ မစြန္႔စားရဲရင္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး ” ဆိုတာ လက္ကိုင္ထားၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့ ပတ္စပို႔စ္မွာပါတဲ့ ” ေမာင္ဖုန္းလြင္ ” ဟာ “ ဖုန္းလြင္ေမာင္ ” ျဖစ္သြားၿပီး အေမရိကန္ေတြေခၚရခက္တာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ” ဖိလစ္ေမာင္ ” လို႔ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေနစရာမရိွ၊ အလုပ္မရိွဘဲ တစ္ပါတ္ေက်ာ္ေလာက္ စိတ္အဆင္းရဲဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီး၊ အခက္အခဲေတြအားလံုးကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။ မၾကာခင္ သူအထည္ခ်ဳပ္တဲ့စက္ရံုတစ္ခုုမွာ အလုပ္ရလို႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ငွါးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ ညပိုင္းဆီျဖည့္ ကားေရေဆးတဲ့အလုပ္ရေတာ့ စာအုပ္ေတြပိုဖတ္ခ်ိန္ရလာၿပီး စီးပြားေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့စာအုပ္ေတြ ပိုဖတ္ျဖစ္တယ္။
ဘီလ်ံနာသူေဌးႀကီး Donal Trump အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ျခံေျမလုပ္ငန္းကေန ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာတဲ့အေၾကာင္းေတြကို သေဘာက်ၿပီး၊ အိမ္ျခံေျမဝယ္/ ေရာင္း သင္တန္းတက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုင္စင္ရေတာ့ အဲ့အလုပ္ကိုစိတ္မပါတာနဲ႔ သူတကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေသခ်ာစဥ္းစားေတာ့မွ အစားအေသာက္ေရာင္းတဲ့လုပ္ငန္းျဖစ္ေနတယ္။ အေမရိကန္ေတြက ဆူရီွ Sushi (ထမင္းနဲ႔ငါးစိမ္း၊ ေရညိွနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ဂ်ပန္အစာ) ကိုႏွစ္ၿခိဳက္ၾကတာေၾကာင့္ ဆူရီွဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေရာင္းဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဆူရီွမစားဘူးလို႔ ဆူရီွဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဆူရီွစားၾကည့္ၿပီး အရသာနဲ႔ဆိုင္အျပင္အဆင္ကိုပါ သေဘာက်သြားတယ္။
Recommended for you - တကၠသိုလ္၀င္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား ေကာလိပ္၊ တကၠသိုလ္ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မ်ား
ဆူရီွဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္မယ္ နည္းလမ္းေတြ႐ွာရင္း AFC ဆူရီွဆိုင္ေတြဖြင့္ထားတဲ့ သူေဌးႀကီး ရန္ခ်ိဳကိုသြားေတြ႔ၿပီး သူေနတဲ့ ေလာ့အင္ဂ်ဲလိစ့္္မွာ ဆူရီွဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ရတဲ့အျမတ္ကို ခြဲေပးပါ့မယ္။ သူကရန္ခ်ိဳကို ” က်ေနာ္ဆိုင္အေနာက္ဖက္မီးဖိုခန္းကေန လိုတာေတြလုပ္ေပးပါ့မယ္၊ လုပ္အားခေပးစရာမလိုပါဘူး။ ဆူရီွလုပ္နည္းတတ္ဖို႔ အခ်ိန္တစ္ပတ္ပဲေပးပါ။ တစ္ပတ္အတြင္း တတ္ေအာင္သင္ပါ့မယ္ ” ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ သူ႔စိတ္အားထက္သန္မႈကို သေဘာက်ၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ အျပင္းအထန္ေလ့လာၿပီး ပင္ပန္းလာခ်ိန္တိုင္း ဝက္ေခါက္ကအေမႊးေတြကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ အၾကာႀကီးႏႈတ္ရတာေလာက္ေတာ့ မပင္ပန္းပါဘူးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူေျပာရင္းစိတ္ေျဖတယ္။ သူက “ က်ေနာ္အဓိကထားေလ့လာတာက လာစားသူေတြကို ဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္၊ဘယ္လိုဝန္ေဆာင္မႈေပးတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ လုပ္ငန္းလုပ္တယ္ဆိုတာ ပစၥည္းေရာင္းခ်င္းထက္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတာက အဓိကပိုက်ပါတယ္ ” လို႔ေျပာပါတယ္။
လအနည္းငယ္အၾကာမွာ AFC လက္ေအာက္ကေန ဆိုင္ခြဲေတြဖြင့္လာႏိုင္ၿပီး၊ သူနဲ႔သိလာတဲ့ သူေဌးေတြက ကိုယ္ပိုင္လုပ္ဖို႔တိုက္တြန္းတဲ့အတြက္ AFC နဲ႔လမ္းခြဲလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစုေငြထည့္ဖို႔ သေဘာတူညီမႈမရတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ဆူရီွဆိုင္ဖြင့္မယ့္ အစီအစဥ္ပ်က္ၿပီး သူေဌးရန္ခ်ိဳရဲ႕ေအာက္မွာျပန္ဝင္လုပ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၈မွာေတာ့ AFC နဲ႔လမ္းခြဲကာ သူစုထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြရယ္၊ credit card ေတြရယ္၊ ေခ်းယူထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြေပါင္းၿပီးေတာ့ “ ဟီ႐ိုွဆူရီွ ” (Hissho Sushi) က်ိမ္းေသေပါက္ေအာင္ျမင္မႈလို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္နာမည္ေခၚတဲ့ ဆူရီွဆိုင္ဖြင့္ၿပီး Kristina Tong လို႔ေခၚတဲ့ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္သစ္ေတြဆက္တိုက္ တိုးခ်ဲ႔ဖြင့္ေနရၿပီး ၁၀ႏွစ္တာကာလမွာ ဆိုင္ေတြအမ်ားႀကီးဖြင့္ေနရလို႔ ဝန္ထမ္းေတြလဲ အမ်ားႀကီးခန္႔ေနရတယ္။ အေမရိကန္ရဲ႕ ျပည္နယ္ေပါင္း ၄၀မွာ ဆိုင္ေပါင္း ၇၀၀ေက်ာ္ ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးက်ဆင္းၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ေတြမ်ားေနတဲ့ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ သူ႔ဆူရီွဆိုင္ေတြက အေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ားစြာကို အလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားက အိမ္ျဖဴေတာ္ကိုဖိတ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳတဲ့အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ရတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြထဲမွာ ဖိလစ္တစ္ေယာက္ပါဝင္ခဲ့ရသလို သူဟာသမၼတကေတာ္ထိုင္တဲ့ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းကထိုင္ခံုမွာ ေနရာယူထိုင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
စေနမနား၊ တနဂၤေတြမနားလုပ္ၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကလို႔ ကုမၸဏီဟာေအာင္ျမင္လာၿပီး ဆိုင္သစ္ေတြအမ်ားႀကီးဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ဝန္ထမ္းေတြက မေပ်ာ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက လစာလည္းေကာင္းေကာင္းရေနၾကတာမို႔ သူတို႔ကို ေငြနဲ႔ဆြဲေဆာင္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ၂၀၀၉ခုေလာက္မွာထင္တယ္ က်ေနာ့္ဆရာတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ” Good to Greate:Why Some Companies Make the Leap and Other Don´t ” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကေန ကုမၸဏီေတြဟာ အျမတ္ေငြတစ္ခုတည္းအတြက္လုပ္ရင္ ေရ႐ွည္မရပ္တည္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုသိခဲ့ၿပီး ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ထံုးတမ္းယဥ္ေက်းမႈ (Culture) ေတြရိွသင့္တယ္ဆိုတာေတြကို သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္ကစၿပီး ဟီ႐ိုွဆူရီွရဲ႕ Culture ကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တယ္။ ဝန္ထမ္းေတြကို တစ္ပတ္မွာႏွစ္ႀကိမ္ Yoga က်င့္ေပးတာ၊ အပန္းေျဖကစားကြင္းေတြလုပ္ေပးတာ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ ေမြးေန႔ေတြလုပ္ေပးတာနဲ႔ အိမ္ယာမဲ့ေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္လုပ္တဲ့ လူမႈေရးေတြမွာပါဝင္ဖို႔ အားေပးတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး အလုပ္လုပ္လာၾကတယ္။ လုပ္ငန္းစလုပ္ကတည္းက Culture အေၾကာင္းကိုသိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ သူေတြးေနမိေတာ့တယ္။
“ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဝန္ထမ္းေတြကို အေကာင္းဆံုးကုန္ပစၥည္းေတြျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုထုတ္လုပ္ရမယ္၊ အေကာင္းဆံုးဝန္ေဆာင္မႈေတြ ဘယ္လိုေပးရမယ္ဆိုတဲ့ သင္တန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ကုမၸဏီကဝန္ထမ္းေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးရလဒ္ေတြကို ရႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဝန္ထမ္းေတြကိုေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္ ” လို႔ ဖိလစ္ေမာင္က ႐ွင္းျပထားပါတယ္။
ဖိလစ္ေမာင္ရဲ႕ မွတ္သားစရာစကားမ်ား
- မိမိလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္ပါေစ၊ လူအမ်ား လုပ္တာေတြမလုပ္ပါနဲ႔၊ ေငြေနာက္မလိုက္ပါနဲ႔။ အလုပ္ကိုခ်စ္လို႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါလုပ္ေနရင္းနဲ႔ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္မႈက ေနာက္ကလိုက္လာမွာပါ။
- မိမိလုပ္ေနတဲ့အလုပ္မွာ စိတ္မဝင္စားရင္ဆက္မလုပ္ပါနဲ႔၊ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အလုပ္ကိုေျပာင္းလုပ္ပါ။
- ဝန္ထမ္းေတြအလုပ္ထဲမွာ စိတ္မပါေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒါလုပ္ငန္းက်ရံႈးမႈရဲ႕အစပါဘဲ။
- ေငြေနာက္ကိုခ်ည္းမလိုက္ပါနဲ႔။ အလုပ္နဲ႔မိသားစုဘဝဟာ မၽွတပါေစ။
- လုပ္ငန္းကို အစဥ္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေနရမယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဖက္ဟာ ကိုယ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ မွန္းဆလို႔ မရႏိုင္မွာပါ။
Recommended for you - ဦးေနွာက္ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြကို ထိခိုက္ေစမည့္အေတြးတခ်ိဳ႕
Recommended for you - ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္စာၾကည့္တိုုက္တြင္ မည္သူမဆို စာအုပ္မ်ားငွားရမ္းဖတ္ရႈႏိုင္ၿပီ
Credit; Dollar media and marketing group