လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္ သူကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း အေရးၾကီးသလုိ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈကုိလည္း ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး။
ဘီလ္ဂိတ္စ္သာ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့ရမယ္ဆုိရင္ သူ ဒီေန႔လို အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနဖို႔ တကယ္ မလြယ္ပါဘူး။
အေမရိကန္လို ႏုိင္ငံမ်ိဳး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ျမန္မာျပည္က လူငယ္တစ္ေယာက္ အျမင္ခ်င္း၊ ခံယူခ်က္ခ်င္း၊ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈခ်င္း တူႏုိင္ပါ့မလား။
အဂၤလန္မွာ လူလာျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ၿမန္မာျပည္မွာ လူလာျဖစ္တဲ့သူ ဘယ္သူက ကမာၻေက်ာ္ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ဖုိ႔ ပိုလြယ္ကူမလဲ။
ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ နယ္က လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာင္ ပညာေရး အခြင့္အလမ္းခ်င္း တူမေနၾကပါဘူး။
ဒါျဖင့္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာတယ္၊ လူဆိုတာ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ၏ လို႔ေတာင္ ဘုရားေဟာ ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား၊ လူက အဓိကပဲေလ၊ ဒီလုိေတြ ပတ္၀န္းက်င္ကို လုိက္လက္ညိွဳးထိုးေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းဆို နတ္ေမာက္ကေလ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံျခားမွာမွလည္း မေမြးဘူး၊ ၾကီးလည္း မၾကီးျပင္းဘူး၊ သူဆိုလည္း ေတာ္လိုက္တာမွ ေျပာမေနနဲ႔၊ ေနာက္ ဖ်ာပံုက ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ပန္းတေနာ္က ဦးသန္႔တုိ႔ဆိုရင္ေရာ။
ပညာေရး အက္ပ္ျဖင့္ ဘီလ်ံနာ ျဖစ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း
ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေတြ ေျပာေနတာ ဘုရားေဟာကို ဆန္႔က်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ေနရာတကာ အေထာက္အပံ့ရွာ၊ အမွီရွာခုိင္းေနတာလည္း မဟုတ္သလို၊ စိတ္ဓါတ္က်ဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊
ေတာမွာ ေမြးတုိင္း မေအာင္ျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လုိ ေတာၿမိဳ႕ေလးေတြကေန ကမာၻေက်ာ္သြားတဲ့သူေတြ ကမာၻမွာေရာ ုမန္မာမွာပါ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခု မေမ့ဖုိ႔လိုတာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကြယ္မွာ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ပညာ” ပါပဲ။
နတ္ေမာက္သား ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း၊ ပန္းတေနာ္သား ဦးသန္႔၊ ဖ်ာပံုသား ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ သူတို႔ေတြဟာ ခုနကလို ေတာၿမိဳ႕ေတြမွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာရတာ ဆိုေပမဲ့ သူတို႔ေဘးမွာ စာအုပ္ေတြ ရွိတယ္၊
ပညာကို လိုလားတဲ့ အသိုင္းအ၀ုိင္း ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘာမွမရွိဘူးဆုိေတာင္ အနည္းဆံုး စာအုပ္ေတြေတာ့ ရွိဖို႔လုိတယ္၊ စာဖတ္ျခင္းကို အားေပးတဲ့၊ အားလည္း အားေပးႏုိင္တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိဖို႔လုိတယ္။
အဲဒါဆုိရင္ ေခတ္မီနည္းပညာေတြ မရွိေတာင္မွ အဲဒီစာအုပ္ေတြကတစ္ဆင့္ သူ႔ဟာသူ အေရာက္သြားလိမ့္မယ္၊ ေငြေၾကးၾကြယ္၀မႈေတြဆီကိုလည္း အဲဒီပညာကတစ္ဆင့္ပဲ အေရာက္သြားလို႔ ရႏုိင္တယ္။
အဲဒီေတာ့ တုိင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ အနည္းဆံုး စာအုပ္ေတြေတာ့ ျပည္႕ျပည္႕စံုစံု လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိရလိမ့္မယ္။
"သင့္ ဘဝမွာ မေသခင္ ျပဳလုပ္သြားသင့္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ား"
ခုေခတ္ကို Globalization Age လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဆိုလုိတာက ကမာၻၾကီးက ရြာၾကီးသဖြယ္ ျဖစ္လာၿပီ၊ အရင္လို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ၿပိဳင္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ တစ္ကမာၻလံုးနဲ႔ ၿပိဳင္ရေတာ့မယ္။
ၿမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုရီးယားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမရိကန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ၊ အားလံုးဟာ ျပင္ညီကြင္းေပၚမွာပဲ စံႏႈန္းတစ္ခုတည္းနဲ႔ ၿပိဳင္ၾကဆိုင္ၾကရမွာပဲ၊ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူကိုမွ အေက်ာေပးတယ္ ဆုိတာမရွိဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ေရခံေျမခံေကာင္းမွာ ေပါက္ဖြားရွင္သန္ခဲ့ရသူေတြ မဟုတ္ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲမ၀င္ခင္ကတည္းက သူမ်ားေနာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ထားရမယ္။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကရမလဲ။
ဆရာမ ဂ်ဴး ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ "ေစာင့္ေနမယ္လုိ႔ မေျပာလုိက္ဘူး" ၀တၳဳမွာ ေရးဖူးတယ္..
“လူငယ္ေတြမွာ ၾကြယ္၀တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု လိုအပ္တယ္၊ Rich environment လို႔ ေခၚတာေပါ့၊ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အရာေတြေပါ့၊
စာအုပ္ေတြ လိုမယ္၊ ေခတ္ကို အမီလိုက္ဖို႔ သင့္တင့္တဲ့ နည္းပညာေတြ လိုမယ္၊ ပညာကို ကုိယ့္ကို လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္မယ့္ လူေတြလိုမယ္။
အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာက တခ်ိဳ႕အတြက္ အလိုအေလ်ာက္ ရွိေနၿပီး တခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္အားထုတ္ဖန္တီးမွ ရတယ္။
ပညာက ကိုယ့္အနားကို မလာရင္ ကိုယ္က ပညာဆီ သြားရမွာပဲ။”
ဟုတ္တယ္၊ လုပ္ရမွာကေတာ့ ပညာက ကုိယ့္ဆီ မလာရင္ ကိုယ္က ပညာဆီ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားၾကရမွာပဲ၊ ဒါပဲ၊ ဒီ့အၿပင္ တျခားနည္းလမ္း မရွိဘူး။
ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဘီလ္ဂိတ္ကလည္း စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာဖူးတယ္..
“ေမြးဖြားလာတဲ့ အခိ်န္မွာ ဆင္းရဲေနတာဟာ မင္းအျပစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ေသဆံုးေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲေနရင္ေတာ့ အဲဒါ မင္းအျပစ္ပဲ” တဲ့။
သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးပါ၊ သူ႔စကားေလးနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ "သင္ေသသြားေသာ္" ကဗ်ာေလးကို ခ်ိတ္ဆက္ၾကည္႕မိတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့ တုိင္းျပည္၊ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ လူလာျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ အျပစ္လား၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အျပစ္ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအတြက္လည္း သိမ္ငယ္စရာ မရွိသလို ရွက္ေန၊ အားငယ္ေနစရာလည္း မလိုဘူး။
အဓိက က ကုိယ့္အေျခအေန ကိုယ္သိၿပီး ေကာင္းေကာင္းလက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ ခုလုိပဲ ဆင္းရဲတဲ့ တုိင္းျပည္၊
ပညာတတ္ရွားပါးတဲ့ တုိင္းျပည္မ်ိဳးကိုပဲ ဆက္လက္ခ်န္ထားခဲ့ၾကဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အျပစ္ျဖစ္သြားၿပီ္၊ သိပ္လည္း ရွက္စရာေကာင္းသြားၿပီ။
"လူတိူင္းဖတ္သင့္တဲ့Google သံုးနည္းလမ္းညႊန္"
ဘယ္သူကမွ မတင္တဲ့ အဲဒီအျပစ္၊ ဘယ္သူကမွ အေရးမယူ ေထာင္မခ်တဲ့ အဲဒီအျပစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြအားလံုး ေရွာင္လႊဲႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာလမ္းကေတာ့ ပညာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္ေတြ ပညာဆီ အေရာက္သြားၾကရပါမယ္။
